Tym razem o piwnym stylu, który poznałem na moim pierwszym festiwalu birofilia - raczej niedawno. To był całkiem nowy smak piwa, coś czego wcześniej nie miałem okazji spróbować. Odmiana. Wtedy spróbowałem piwa Blanche de Namur, a styl piwa to witbier. Dziś jednak nie o tamtym, bo od tamtego czasu poznałem tak dużo nowych rodzajów piwa, że sam Blanche... zatarł się w pamięci, ale o nowej Podróży Kormorana. Tym razem olsztyński wagabunda postanowił wyruszyć do Belgii, bo to ona jest kolebką witbierów. 

Jak udała się trzecia wyprawa Kormorana i jak smakuje taki wit?

Bardzo długo zbierałem się do opisanie wrażeń, jakie miałem po tym piwie. Poczynione naprędce notatki nie zachęcały do tego, nie motywowały... A wszystko zaczęło się od naprawdę ciekawej butelki i jednego z najciekawszych kapsli, jakie pojawiły się w mojej szufladzie (szuflada na tą, w której stoją piwa).

No właśnie, tym zachęcony nabyłem butelczynę na Birofilach. A jak smakowało?

Bardzo lubię kino. To moja bardzo duża pasja, znacznie starsza niż fascynacja piwem, górami czy rowerem. Od dziecka oglądałem filmy, wtedy na kasetach vhs, które wymieniało się na giełdzie, a tytuły na nalepkach rzadko pokrywały się z tym, co znajdowało się na magnetycznej taśmie. W owych, zamierzchłych czasach największą popularnością cieszyły się filmy akcji. Moje zainteresowanie nimi stopniowo malało na rzecz thrillerów, które obecnie uważam za swój ulubiony gatunek. Ma być mroczno, ciężko, intrygująco, przerażająco. Filmy akcji oglądam ostatnio najczęściej z politowaniem, bo to co się w nich wyprawia, to już czyste sajens fikszyn. Jednakowoż oglądam. Wielce ucieszyło mnie, że lubiany przeze mnie Robert Rodriguez (Desperado, Od zmierzchu do świtu, Oni, Sin City) złożył hołd filmom akcji klasy c i wyreżyserował Maczetę, a jeszcze bardziej zaskoczyło mnie, że włoski Browar Książęcy (Birrificio del Ducato) wypuścił piwo w stylu imperialne india pale ale (lub Double IPA) nazywającej się Machete. 

Czy Double IPA Machete będzie w czymś przypominała znane z filmów Rodrigueza fikcyjne Szczynowate Czango (Cerveza Chango)?

Mieszczący się w Bielkówku pod Gdańskiem Browar Amber, chcąc dotrzymać kroku innym browarom warzącym coraz ciekawsze piwa i jednocześnie wstrzelić w rynek piw innowacyjnych, postanowił sprofanować swój najbardziej ceniony wśród piwoszy produkt. Jest nim Grand Imperial Porter. Teraz dostępny w wersji Chili. W pamięci wciąż mam pierwszą warkę piwa peperoni, czy jak się tam nazywało pierwsze coś uwarzone w Kozlovicach, a pite w Sachsenbergu w Czeskim Cieszynie, która bardzo mi smakowała i piwo pieprzowe stamtąd - the best w kategorii piw, po których spodziewałem się najgorszego. Jak na tym tle wypadnie Grand Imperial Porter Chili?

W poprzednim roku zaczęła się w Polsce moda na odmienianie wyrażenia chmiele amerykańskie przez wszystkie przypadki. Obecny rok kontynuuję ten trend. Popularności zdobywającym wciąż wielką popularność piw w stylu American India Pale Ale pozazdrościli jej mniej intensywni bracia American Pale Ale. Był więc na jesień 2012 Shark (Kopyra & Widawa) - Ekstremalnie Chmielony Słoneczny Ale, niesamowite Pacific Pale Ale (Artezan), niezwykle smaczna Gorycz Tropików (Jan Olbracht) i nieco wcześniej dzisiejszy bohater. 

Jeśli Ale Browar nic Ci nie mówi, zapraszam. Jeśli piłaś King of Hop i chcesz porównać doznania, zapraszam. Jeśli ciekawi Cię Elvis na różowej etykiecie, zapraszam. Jeśli nie piłeś, a nie wiesz czy warto, zapraszam tym bardziej!

Pragnę oto przedstawić nowy cykl na blogu. Będą to szybkie degustacje i krótki opisy. Szybkie piwka. Nie będzie tu więc przydługich wstępów, jakże interesujących ciekawostek piwnych, opisów sposobów warzenia. Będzie samo mięso i werdykt. Dlaczego? Ja świetnie się bawię pisząc dłuższe posty, mogę sam wtedy poczytać, zajrzeć do rosnącej piwnej biblioteczki, zweryfikować poziom swojej wiedzy, dowiedzieć się czegoś nowego. Dla osób siedzących w temacie, to nic nowego. Dla mało zainteresowanych, to nic ciekawego. Czytają to pewnie tylko fanatycy. Cieszę się szczególnie, gdy ktoś mi wytyka niedociągnięcia. W nowym cyklu będzie tylko piwo... Magiczne psssst... i wrażenia.

Na ogień pierwszy Browar Jabłonowo oraz ich nowy Blond.

Weekendowa pogoda wyjątkowo zapraszała do spędzenia czasu na łonie (oczywiście) natury, a gdy dowiedziałem się, iż na Polanie pod Czantorią odbędzie się Święto Piwa, nie miałem wątpliwości, gdzie skieruję swoje kroki w niedzielę. Czantoria to nie jest raczej moja Mekka, dla osób chodzących po górach jest za niska i zbyt tłoczna, ale przeważyło piwo, tym bardziej że od całkiem niedawna działa w Ustroniu browar w Karczmie Wrzos - kolejny punkt obowiązkowy. A jest jeszcze czeskie schronisko poniżej szczytu Czantorii. Klimatyzowany pociąg z Sosnowca do Ustronia, to to, co Tomki lubią najbardziej. Dziewczyna, termos, Stephen King. Dwie godziny pękają jak kwadrans.

A jak było na miejscu? Czego spróbowałem i z jakim efektem?

Burton Bitter z browaru Marston's przyjechał do mnie w moim własnym plecaku, który towarzyszył mi na tegorocznym Festiwalu Birofilia. Pośród ogromu wspaniałych piw i rozbuchanych stylów zapragnąłem znaleźć coś, co będzie do bólu najprostszym angielskim piwem górnej fermentacji (ale - czyt. ejlem). Kiedy oko me spoczęło na tej kompletnie niczym nie wyróżniającej się etykiecie, mózg postanowił. Biorę je. Burton Bitter jest typowym przedstawicielem stylu piwnego zwanego, tadam tadam, bitter, albo ordinary bitter (zwyczajne gorzkie).

Co to za styl? Skąd to piwo? Jak smakowało? Zapraszam dalej oczywiście.

11 kwietnia 1993 roku na torze Formuły 1 Donington w Leicestershire miało miejsce bezprecedensowe wydarzenie w dziejach tego sportu. W fatalnych warunkach pogodowych brazylijski kierowca Ayrton Senna nie dość, że wygrał, to jeszcze zmiażdżył swoich konkurentów, dublując wszystkich poza jednym Damonem Hillem. To właśnie Sennie, który po swojej tragicznej śmierci w 1994, po dziś dzień jest ostatnią ofiarą zawodów Formuły 1, zostało dedykowane piwo Magic Donnington '93 z Browaru Widawa.

Piwo tym razem będące hołdem Wojtka Frączyka dla Ayrtona Senny, to klasyczny angielski Extra Special Bitter. Został nagrodzony 2 miejscem w Konkursie Piw Rzemieślniczych Birofilia 2013.

Korzystając z jak zwykle fantastycznego pobytu w Cieszynie, gdzie odbywa się festiwal filmowy Wakacyjne Kadry (więcej tu), organizuję sobie we własnym zakresie mini festiwal - wakacyjne warki. W tym roku mój wybór to wizyta w podcieszyńskim gościńcu w Vojkovicach, gdzie znajduje się Pivovar (czyli browar) Konicek.

Wyświetl większą mapę

Vojkovice to malutka miejscowość rzut beretem od Czeskiego Cieszyna. Gdybym nie wiedział, że gościniec znajduje się właśnie tam, to nigdy, powtarzam nigdy, bym tam nie wjechał. Nie znajduje się koło żadnej drogi prowadzącej do choćby małego miasteczka. To po prostu wiocha. A mimo to w godzinach przedpołudniowych w piątek parking był pełen i musieliśmy zostawić auto przy ulicy. Wyglądało to jak stypa, ślub, chrzciny czy komunia, ale w środku okazało się, że Ci ludzie nie są razem, wszyscy siedzieli w swoich grupkach przy osobnych stolikach. Wniosek? Coś ich tam przyciągnęło. Jest dobrze.
A jak smakowało piwo stamtąd?

Svyturys Ekstra przebył wraz ze mną długą drogę (3 km) z pobliskiego Reala do domu. Wziąłem go tylko i wyłącznie dlatego, że nigdy jeszcze go nie próbowałem, a doświadczenia z litewskimi piwami z tego browaru mam dobre. Szwyturys (bo chyba tak się to czyta) to piwo z półki premium (jak sam producent zaznacza) i jest jasnym lagerem.

Czy litewskie piwo będzie jak zdrowie? Czy trzeba je cenić, ten tylko się dowie, kto przeczyta.

Co może być lepszego po powrocie z wieczornego seansu filmowego w kinie, jeśli nie piwo? Czyż po obejrzeniu najnowszej superprodukcji World War Z najlepszym wyborem nie jest właśnie piwo, którego nazwę tłumaczymy jako "Nagła Śmierć"? Bo to właśnie oznacza Mort Subite. Film okazał się fantastyczną, apokaliptyczną wizją, gdzie ludzkość zostaje w realistyczny sposób zdziesiątkowana przez tajemniczą chorobę, której źródła poszukuje Brad Pitt. Poza mroczną opowieścią film oferuje bardzo wiele mocnych scen. Mocnych, trzymających w napięciu, nie chamsko i okrutnie brutalnych, tandetnych. O realizm w filmach nie dbam, od kiedy w prawdziwym świecie wybitni specjaliści od kilku lat debatują, czy brzoza może strącić samolot. Jest to bezcelowe.

Mój Mort Subite jest kriekiem. Chwalą się, że niby taki original, ale mam przeczucie, że oude kriek, bo jest i takowa wersja, byłby prawdziwie original. 

Co to takiego ten kriek, jak smakuje Nagła Śmierć? Na te i inne pytania odpowiedź znajdziesz w dalszej części tekstu.

Tym razem wracam do podwrocławskiego browaru zoologicznego, w którym kuratelę nad nowymi zwierzętami sprawują Tomasz Kopyra i Wojciech Frączyk, piwowar z Widawy. W całkiem już sporej zwierzęcej menażerii, o której pisałem tu, właśnie pojawił się nowy okaz. Jest to Rhino, czyli nosorożec, lecz jego pochodzenia możemy doszukiwać się w USA. Rhino jest bowiem uwarzone w stylu smoked americam pale ale.

Jest to absolutna nowość na rynku, w sklepie pojawiło się w piątek (5. lipca '13) i tego samego dnia znalazło się w mojej paszczy. Jest więc szansa, że kiedy to czytasz, piwo wciąż będzie dostępne;)

Nigdy nie byłem na Seszelach i pewnie nie będę. Znam jednak kogoś kto był i opowiedział mi to i owo. Najważniejsze jednak, że ta osoba - Karolina - przywiozła ze swojej naukowej podróży piwo - SeyBrew Lager. Czyż nie wspaniale wypić piwo z jednej ze 115 wysepek rozrzuconych gdzieś tam na Oceanie Indyjskim? Choć na chwilę przenieść w równikowy klimat, pływać podziwiając rafy koralowe, wylegiwać się podziwiając pustułki seszelskie... Mmmm...

W 2010 roku miałem ogromną przyjemność odbywać staż zawodowy na przepięknej wysepce zagubionej na Morzu Śródziemnym, z której przy dobrej pogodzie widać Sycylię, a mocno wiejące zimą wiatry powodują uginanie się nielicznie stojących nad brzegami drzew. Malta okazała się miejscem niezwykle urokliwym, interesującym krajobrazowo oraz pełnym przesympatycznych ludzi. Melita - jak wciąż nazywają ją miejscowi - to wysepka (a właściwie 2 główne i kilka mniejszych) wielkości dwóch polskich miast, której domeną są raczej winogrona i powstające z nich wino. Nie mniej jednak znajduje się tam jeden browar - Simons Farsons Cisk. O ile 3 lata temu już byłem zakręcony na punkcie piwa, to na pewno nie aż tak jak obecnie, więc nie dane było mi spróbować wszystkich piw, jakie proponuje lokalny browar. Dzięki szwagrowi i jego wyjazdowi szkoleniowo-rekreacyjnemu mogłem nieco nadrobić zaległości.

Czy powrót na Maltę należał do satysfakcjonujących?

Po raz pierwszy pozwalam sobie na małe podsumowanie miesiąca. Takowe będzie się pojawiać, gdy zostanie mi sporo nieopisanego materiału, zabraknie mi weny lub zwyczajnie minie zbyt wiele czasu od degustacji, by móc z pełnym przekonaniem sklecić kilka zdań. Pech chciał, że trafiło w czerwcu na 2 bardzo dobre piwa i jedno dobre. Nie pojawiły się na blogu, bo praca, praca, dużo prac, a człowiek czasem chce zrobić coś innego niż tylko pisać o piwie. Czerwiec był miesiącem obfitym w wydarzenia i degustacje... Jeśli uda mi się utrzymać taką średnią postów, to będę przeszczęśliwy.

Cóż więc nie zmieściło się czasowo? Kliknij dalej...