To już ponad cztery miesiące bez górskiego wpisu na blogu. Czas z tym skończyć. To właśnie te wpisy, w których pokazuję wam góry i kulturalne spożywanie tam piwa, sprawiają mi najwięcej frajdy, a ostatni wypad w góry był bardzo udany pod każdym względem. I tak długo wytrzymałem, bez opisania go. Czas przestać się oszukiwać i odsuwać bloga na bok. Raz na jakiś czas muszę napisać coś sensownego, bo inaczej się uduszę.

Dziś zabieram was w Beskid Mały. Nie pierwszy raz, ale obie dotychczasowe nasze wspólne wizyty były owocne - szczególnie pod względem piwnym. Za pierwszym razem w Beskidzie Małym (nie mylić absolutnie z Beskidem Niskim) piłem Imperium Prunum, kiedy jeszcze nikt nie spodziewał się, co się będzie z tym piwem wyprawiać. Za drugim razem wziąłem w góry Kosiarza Umysłów. Okazuje się, że trzecia degustacja w Beskidzie Małym niczym nie ustępował dwóm poprzednim wypadom w tę nieodległą nam część Beskidów...

Choć wydawało mi się przez chwilę, że w czwartkowy wieczór jest w Absurdalnej nieco luźniej niż zwykle, to jednak i tak nie było gdzie usiąść. Życzę każdej knajpie takich luzów w środku tygodnia. Myślę sobie, że jest w Katowicach miejsce na wiele różnych imprez niekoniecznie identycznych jak bitwy piwowarów Beer Cup. To właśnie wczoraj druga potyczka sprowadziła na ul. Dworcową tłum spragniony poznania jednego z nudniejszych stylów światowego piwowarstwa. Nudnego z tego powodu, że mild - bo o nim mowa - sprawdza się najlepiej jako piwo do bezrefleksyjnego wlewania w siebie. Czy dzięki pięciu domowym warkom udało nam się odnaleźć w tym piwie potencjał? No i oczywiście kto wygrał bitwę? O tym dalej!

Czy można wyobrazić sobie mniej ciekawy styl, będący częścią spuścizny brytyjskiego piwowarstwa, niż mild? Nawet "nudna belgia" okazuje się tutaj kopalnią bogatych i złożonych piw. De facto jest nią nawet bez takiego porównania. No ale w drugiej bitwie Kato Beer Cup pić będziemy wyspiarskiego milda. Choć trochę się z niego podśmiechuję, to jednak piłem kiedyś rewelacyjne domowe piwo w tym stylu i pozostaję optymistą. 

W drugiej bitwie pięć browarów domowych będzie miało bardzo trudne zadanie. Cztery z nich - Trząski, Browar Kopiec, Łysa Żmija i Biýreczek - będą mierzyć się z Hołdą Chmielu, zwycięzcą drugiej edycji i finalistą pierwszej. Hołda Chmielu ma chyba trudniejsze zadanie - zetrze się ze swoją legendą. Czy jest coś trudniejszego niż lekkie i potencjalnie nudne piwo?

Chłopaki z domowego Browaru Perkele zrobili mi nie lada prezent mikołajkowy. Otóż podjechali kiedyś z mojego rodzinnego Sosnowca, gdzie mieszkają, do Jaworzna i przywieźli mi sześć swoich piw z prośbą o opinię na ich temat. Zachwycony pięknymi etykietami postanowiłem wypić je do końca roku, w myśl przyjętej jakiś czas temu zasady "jedno piwo dziennie". Dzięki wsparciu świątecznych gości udało się, a w dzisiejszym wpisie kilka słów o browarze i oraz oczywiście o ich piwach.

Pierwsza bitwa za nami. Było gorąco! W czwartkowy wieczór licznie zgromadzeni piwosze wlewali w siebie piwa w stylu lichtenhainer i zastanawiali się, która interpretacja jest najbliższa oryginałowi. Absurdalna była pełna i słyszałem liczne głosy zaskoczenia tym faktem. Nie dość, że to pierwsza bitwa, to jeszcze w mało znanym i popularnym stylu. A jednak. Piwa na szczęście jak zwykle wystarczyło. Jak zwykle też zaczęliśmy z małym opóźnieniem, dzięki czemu tłumy mogły skalibrować swoje kubki smakowe świetnymi piwami (Taka Haka wymiata, a Bible Belt to sztos absolutny). Jak wypadli czterej pretendenci Dominik Friedek, Kamil Witkowski, Seweryn Pająk i Marek Wolnik? Zaraz się dowiecie.

Taadaam! Trzecia edycja Beer Cup właśnie się zaczyna. Do końca roku będziemy emocjonować się kolejnymi potyczkami domowych piwowarów, konkurujących ze sobą piwami uwarzonymi w określonych stylach. Zabawa (tak, to zabawa!) polega na tym, że zgromadzeni w Absurdalnej goście otrzymują "ślepe próbki" piw - czyli nie wiedzą, kto uwarzył które piwo - i wybierają dwa najlepsze zgodnie z własnym smakiem, gustem i sumieniem. I to wszystko! Najlepsi przechodzą do kolejnych rund, gdzie schemat się powtarza.

Ja znów będę "udawał" patrona medialnego, ale traktuje to bardzo poważnie. Przed każdą bitwą przybliżę Wam styl, w jakim warzone jest piwo na bitwę, a także przedstawię Wam pretendentów do miana Mistrza Beer Cup. Dziś część pierwsza - na warsztat bierzemy styl lichtenhainer, a obcęgami szarpać będziemy Dominika Friedka, Kamila Witkowskiego, Seweryna Pająka i Marka Wolnika. Z powodu życiowych perturbacji w torturach zabawie ostatecznie nie mógł wziąć udziału piąty kandydat - Rafał Kuberek. Bitwa już w czwartek 11. stycznia. Poznajcie chłopaków tu, zanim zobaczycie ich na żywo.

Witam na stronie Kordylierów! Przed Tobą stromy, wymagający i najeżony ostrymi skałami szlak. Kordyliery to wszak najwyższe góry w Ameryce Północnej. Pasmo ciągnie się od Alaski, gdzie znajduje się najwyższy jego szczyt, do Cieśniny Panamskiej. To 8 tysięcy kilometrów wypełnione łosiami, niedźwiedziami, sekwojami, wulkanami i wszystkim tym, co miłośnicy gór kochają. "Przez ponad sto lat" najwyższym szczytem Kordylierów był McKinley i pewnie tę nazwę znacie. Wiedzcie jednak, że od 2015 roku oficjalnie powrócono do pierwotnej, indiańskiej nazwy - Denali. Mierzy on 6190 m.n.p.m. Nie piszę o tym bez powodu - Kordyliery to jednak także piwo i to w dodatku maczałem w nim to i owo. Dlaczego Kordyliery?

Piwo w amerykańskim stylu musi mieć nazwę odnoszącą się do Ameryki. Fajnie, gdyby łączyło się z moją pasją do szwendania się po górach. Przy okazji Hołda, to też taka góra. Szybko wiedziałem, że będą to jakieś góry lub szczyt. Padło na Kordyliery. Artur powiedział tylko tyle: "Gdybym wiedział wcześniej, że tak nazwiemy piwo, to byśmy nachmielili je trochę chmielem Denali". Mogłem pomyśleć o nazwie wcześniej. Next time.