Już myślałem, że mój plan porównania dwóch piw w stylu Saison IPA legnie w gruzach, ale okazało się, że fartem, szczęśliwym trafem, fuksem i psim swędem jednocześnie wszedłem w posiadanie tego piwa, które spisałem już na straty. Piwa, które początkowo miało być niebotycznie gorzkim (100IBU) klasztornym IPA, ale się AleBrowarowi nie udało i zostało przechrzczone na saison IPA (60 IBU). Pomysł zestawienia obu pojawił się w mojej głowie, gdy na półce najfajniejszego sklepu z piwem (Katowice, ul. Mariacka 3 <- jakby ktoś jeszcze nie wiedział) ujrzałem (i od razu zakupiłem) piwo India Saison, które na pierwszy rzut oka wygląda jako piwo norweskiego browaru rzemieślniczego Nogne Ø, a okazało się piwem uwarzonym u nich w Norwegii, ale w kolaboracji z australijskim browarem Bridge Road Brewers.

Porównam je oczywiście z Golden Monkiem, cudownie ocalałym z paszczy rozszalałych piwnych rewolucjonistów. 

Saison IPA? Jeśli brzmi to dla Ciebie kosmicznie, to koniecznie zapraszam do czytania.

Grudzień już dawno nie był tak cudowny jak teraz. Na nizinie łagodny, stosunkowo ciepły, bezśnieżny. W górach pokazuje swoje prawdziwe piękno. Niesamowita przejrzystość powietrza, ostre słońce, praktycznie bezwietrzna aura, blisko metrowa warstwa lekko zmrożonego śniegu. Jego biel aż oślepia na rozległych łąkach południowo-wschodniego zbocza Skrzycznego. Bo tam właśnie wybrałem się w sobotę 14. grudnia z paczką znajomych.

Wizualny orgazm został, w międzyczasie zachwytów nad magią gór, uzupełniony smakową ekstazą. Na szczyt wniosłem bowiem belgijskie, klasztorne piwo Floreffe Prima Melior. Klasztorne? Belgia? Góry? Jeśli któreś z tych krótkich pytań nie daje Ci spać w nocy, zapraszam do czytania.

Niecały miesiąc temu, 15. listopada 2013 r., pojawiły się jednocześnie na rynku dwa nowe piwa kontraktowego browaru PINTA, który od przeszło dwóch lat, eksperymentując na żywych organizmach, prowadzi piwną edukację. Gdy minął już szał na chmielowe ataki, nastąpił moment na pokazanie stylów, które są w ogóle mało popularne, a w Polsce praktycznie nieznane. Były więc: szkockie ale, witbier, pumpkin ale, alt, a teraz przyszedł czas na piwo żytnie. Piwo żytnie zaproponowała Pinta od razu w dwóch wariacjach - bardzo klasycznego roggenbiera oraz całkowicie nowofalowej, autorskiej wersji roggena doprawianego amerykańskim chmielem - black rye IPA.

Do tej pory piłem tylko dwa roggeny. Jednym z nich był oczywiście polskie żytnie z Browaru Konstancin, które było bardzo smaczne. Piszę "było", bo browar umarł. Drugim była ikona i niemiecka klasyka stylu, Roggen Thurn und Taxis. Jakieś porównanie jest... Dziś Apetyt na Życie oraz ŻytoRillo.

Niespodziewanie, jak Filip z konopii, jak bucefał z Tesalii, jak kasztanka spod Wiednia, jak Śrup z Poznania, pojawiły się w okolicznych sklepach piwa z Pardubic, niczym rącze konie wbiegające na zaorane pola i rżyska Wielkiej Pardubickiej. Najpierw dosiadłem trzech obcych mi do tej pory piw, a potem wskoczyłem na oklep pardubickiego porteru, który zajmuje przytulne miejsce w mojej pamięci. 

Wszedłem w posiadanie rzeczonego porteru oraz 14% jasnego specjalnego, 13° granata i svetlego lezaka 12°. Wszystkie piwa kosztowały w sumie 17 złotych i nie była to promocja. Czy ro dobrze wydane pieniądze? Zapraszam dalej!