Toruń niezmiennie kojarzył mi się z wycieczką nad morze, jaką w czasie studiów urządziliśmy sobie na początku ostatniego roku akademickiego. W trzy osoby zapakowaliśmy się do Seicento i zamiast na zajęcia pojechaliśmy nad morze. Byliśmy w Malborku, Gdańsku, na Westerplatte, w Krynicy Morskiej, a w drodze powrotnej zaliczaliśmy średniowieczne zamki, ale też inne ciekawe miejsca - w tym Toruń. Do tegorocznych wakacji byłem tam tylko raz i bardzo chciałem wrócić - także ze względów piwnych. Przecież w Toruniu mieści się Browar Staromiejski Jan Olbracht, który serca piwoszy w kraju podbił swoim piwem pszenicznym - Śmietanką Toruńską. Dał się też poznać jako przyjazny piwowarom domowym, którzy warzyli tam swoje piwa (Piotr Kucharski uwarzył Posła z Albionu, Bartek Nowak świetną Czarcią Krew i fajną Bitwę o Anglię (klik!), Bartłomiej Łyczak Kochanicę Olbrachta, a Łukasz Szynkiewicz Gorączkę Czarnego Złota). Przyznacie, że to dobre powody, aby zajrzeć do browaru i posmakować specjałów w cieniu zabytkowych kamienic...

Trójmiasto od kilku lat było dla mnie piwną mekką. W mojej głowie jawiło się jako miejsce pełne browarów i świetnych knajp. Może dlatego piwnym światem Gdańska, Gdyni i Sopotu byłem lekko rozczarowany. Okazuje się, że przeciętny Katowiczanin (ok - inni Ślązak i Zagłębiak też) nie muszą czuć się piwnie zmarginalizowani, a wręcz przeciwnie powinna rozpierać ich lokalnie patriotyczna duma z powodu knajp byłego Stalinogrodu. Co z tego, że w Gdańsku są trzy browary (nazwijmy je restauracyjne, bo funkcjonują przy takich lokalach), skoro do dwóch z nich nie poszedłbym drugi raz na piwo (bo do jednego niechybnie wrócę na jedzenie). Bardzo jasnym punktem na mapie Gdańska jest jednak Browar Lubrow, gdzie mimo że wypiłem wszystko co było, to nie trafiłem na piwo słabe. Zapraszam dziś więc na piwo do Browaru Lubrow.

Zapraszam na trzynasty wielopak. Wydawać by się mogło, że będzie pechowy, a okazał się całkiem szczęśliwy. Mamy jedno piwo kooperacyjne kontraktowego Kraftwerka i Wąsosza (nieoceniony wkład piwowarski /i korektorski/ Marcina Ostajewskiego), jedno wrocławskiego Browaru Profesja oraz aż cztery piwa z piotrkowskiego Jana Olbrachta. Trzy z nich to seria Piotrka z Bagien. Warto sprawdzić, jak prezentują się poszczególne piwa, bo większość z nich stoi jeszcze na półkach specjalistycznych sklepów.

Osiem miesięcy temu pisałem, jak fantastycznym miejscem jest Brugia (klik). Zachwalałem wtedy lokalne knajpki i genialny sklepik na starym mieście. Malownicze miasto-muzeum jest tak piękne, że z zazdrością mówią o nim mieszkańcy innych pięknych miejsc - o tym też pisałem. Nie napisałem, a jedynie zasygnalizowałem, o najistotniejszym miejscu z mojego punktu widzenia, którym jest Browar De Halve Maan (oraz muzeum). Dziś więc o tym, czy warto go odwiedzić i dlaczego bilet do Belgii powinien być zabukowany jeszcze przed zakończeniem czytania tego tekstu.

6 grudnia od wielu lat nie kojarzy mi się przychodzącym tego dnia brodatym jegomościem, którym zwykle okazywał się być pachnący tanim alkoholem sąsiad lub wujek, ale z piwem serwowanym nam przez pogardzaną przez wielu Grupą Żywiec. Tego dnia odbywała się bowiem premiera komercyjnie uwarzonego piwa, który wygrywa - zostaje tzw. Grandchampionem - największego konkursu piw domowych w Polsce. Tak było do tego roku. Konkurs nie odbył się w zwykłym terminie, bo działo się to podczas Festiwalu Birofilia, który przestał być przez GŻ wspierany i zwyczajnie go nie było. Zmiany, które nastąpiły między Browarem Zamkowym w Cieszynie i Grupą Żywiec, dające temu pierwszemu znaczną autonomię, wpłynęły także na warzonego tam co roku Grandchampiona. Żywiec robił naszemu piwowarstwu domowemu bardzo dobrą robotę, ale (1) sam nic z tego nie miał, bo nawet promocja własnego piwa to wątpliwa, a także (2) w sumie strzelał sobie w stopę promując piwowarstwo rzemieślnicze. Działało to przez długie lata, działać przestało - smutne to, łzę ronię, ale chyba można się było spodziewać...

Siódmy Grandchampion na szczęście się pojawił i to w stylu, który jest bardzo odważny. Oto za niewielkie pieniądze można spróbować w naszym kraju, wywodzącego się z Belgii piwa flanders red ale Red Roeselare Ale, oczywiście z Cieszyna. Ja postanowiłem go skonfrontować z ikoną stylu, piwem wymiatającym, genialnym i doskonałym. Zakładałem nierówność pojedynku, lecz miałem nadzieję, że Cieszyn nie wypuści po raz kolejny bubla (dubbla). 

Okres zimowy, który daje o sobie znać koniecznością zmiany opon i zrobienia porządku z akumulatorem, a także regularnym skrobaniu szyby, jest doskonałym czasem, aby powspominać ciepłe letnie dni, gdy nawet ulewa przetaczająca się nad portowym miastem cieszy. W tym roku wakacje spędziłem mało spektakularnie z punktu widzenia przeciętnego podróżnika, ale miałem okazję zobaczyć kilka naprawdę ciekawych browarów, odwiedzić masę fajnych knajp, wypić sporo ciekawych piw i nawet przekonałem się, że leżenie na plaży nie musi być totalnie nudne. To ostatnie prawdopodobnie podobało mi się tak bardzo, że całkiem niedaleko od gorącej, jak na wrześniowy czas, sopockiej plaży znajduje się Browar Miejski Sopot. O nim też dziś!

Dziś wpis, do którego piwa piłem dawno temu, opisałem sobie dawno temu i nie miałem czasu postawić kropki nad i. W międzyczasie świruje jeszcze komputer - stąd duże opóźnienie, a takich piw i tekstów jest cała masa. Może uda się tematy jak najszybciej ogarnąć, bo generalnie czasu na blog coraz mniej.

Z chłopakami z Browaru Szpunt po raz pierwszy spotkałem się w czasie całkiem niedawnego Silesia Beer Fest w Katowicach. Okazało się, że nie ma w tym nic dziwnego, bowiem był to pierwszy piwny festiwal, w którym wzięli oni udział osobiście. Z piwem miałem do czynienia jednak wcześniej, ponieważ kolega Daniel zabrał je na naszą wspólną wyprawę w Bieszczady, ale ani jemu ani mnie nie utkwiły specjalnie w pamięci. W takiej sytuacji zazwyczaj jestem bardzo ostrożny, a na kilku browarach postawiłem nawet kreskę. Panowie ze Szpunta sprawili jednak, że kreska na nich szybko się nie pojawi, bo piwo którym częstowali na festiwalu - whisky stout Night Wolf - było jednym z najlepszych na tej imprezie. Teraz w moje łapki trafił nie tylko ten zarąbisty Nocny Wilk, ale także najnowsze dzieło czyli Nigami. Na tę okoliczność przepytałem też chłopaków na tematy około piwne.

Paweł i Dawid (Piotra nie mam na zdjęciu żadnym)

Na początku był chaos. W Łodzi w sumie wciąż jest chaos, ale narodziła się z niego Piwoteka - sklep z dobrym piwem. Chaos w ziemi obiecanej to maleje, to się pogłębia. W międzyczasie wyłania się z niej pub Piwoteka Narodowa. Ojcem i spiritus movens obu jest Marek Puta. Tenże - jako inicjator - brał czynny udział w słynnych kooperacjach Pinty i AleBrowaru z okazji urodzin obu kontaktowców. Skoro udało się raz, dlaczego nie zacząć warzyć swojego piwa? Browar Piwoteka był więc naturalną koleją rzeczy. Do współpracy przyłącza się Marcin "Mason" Chmielarz, piwowar domowy, miłośnik porterów, stoutów i piw odjechanych... Tak zaczęła się epopeja, która obrodziła w kilkanaście bardzo ciekawych piw, z których dziś przedstawię cztery.

Puck to niewielkie, około jedenastotysięczne, kaszubskie miasteczko. Jego niewątpliwą zaletą jest położenie nad Zatoką Pucką, w połowie drogi z Gdyni do Władysławowa. Będąc na wywczasie w Trójmieście nie wyobrażałem sobie, że mógłbym tam nie zajrzeć i nie zobaczyć, jak wygląda browar, który wystartował w tym roku. Dzięki Szybkiej Kolei Miejskiej, a następnie PKP podróż z Gdańska była zaskakująco szybka, zaskakująco komfortowa i zaskakująco przyjemna. Cieszę się, że nie tylko Koleje Śląskie ładnie się rozwijają. Proszę Państwa, dziś Browar Spółdzielczy Puck i "piwo, które warzy więcej".

Nie ukrywałem do tej, że dosyć dużo obiecywałem sobie po pierwszym festiwalu piwa na Górnym Śląsku. Z wielu powodów, z których najważniejszy odnosił się do potencjalnych odwiedzających - GOP (Górnośląski Okręg Przemysłowy) to wszak największe skupisko ludzi w naszym kraju, czyli - w teorii - najwięcej gości, a Ci - w teorii - powinni przyciągnąć dużą liczbę wystawców. Bardzo lubię gdy praktyka idzie w parze z teorią, więc z radością mogę odtrąbić ogromny sukces pierwszej edycji SBF i już zacieram łapki na kolejną edycję. A dlaczego uważam, że Silesia Beer Fest był zacną imprezą?

Nawet nie wiem, kiedy to minęło. Dziś - 10 października 2015 roku - mijają 4 lata od czasu, gdy na Piwnych Podróżach pojawił się pierwszy wpis merytoryczny. Łezka w oku kręci się nie tylko z powodu poziomu tychże merytorycznych aspektów, ale także z powodu zmian, jakie zaszły - głównie we mnie - w ciągu czterech lat. 

Przygotowując się do wystąpienia o piwnych podróżach po Polsce, które wygłosiłem tydzień temu na Silesia Beer Fest w Katowicach, zmusiłem się do odpowiedzi na pytanie - dlaczego właściwie Piwne Podróże? Cztery lata temu byłem już po pierwszych wizytach w browarach czeskich i niemieckich, liznąłem nieco obcej kultury spożywania piwa, bywałem na festiwalach, kopnął mnie już wtedy w czerep mój pierwszy belg (ukochane Delirium Nocturnum) i przytłoczył (pozytywnie oczywiście) pierwszy icebock (Schneider). Niemniej jednak zakładając bloga myślałem o piwnych podróżach metaforycznie. Swoista przenośnia miała przenosić czytelnika w inne miejsce, pokazując mu nieco inne piwa, odmienne zapachy i smaki. Z perspektywy czasu brzmi to strasznie banalnie, ale cztery lata temu nie mówiliśmy jeszcze o piwnej rewolucji, nowej fali, ani w ogóle nie nazywaliśmy tak tego zjawiska, bowiem odnosiło się ono wtedy tylko do Pinty i AleBrowaru. Blogów piwnych było góra osiem, a każdy z nich jest przeze mnie czytany do dziś. 

Przez te lata zacząłem nie tylko pisać bloga, ale także je w ogóle czytać, bo wcześniej zjawisko to było mi zupełnie obce i traktowane po macoszemu. Skoro zacząłem pisać "na poważnie", zmuszony byłem rozwijać swoją wiedzę nieco bardziej profesjonalnie - czytałem książki, zapisywałem swoje odczucia i porównywałem je z innymi piwoszami (tu świetnym wsparciem okazały się dwa piwne serwisy) oraz  współwarzyłem piwo...

W pewnym momencie zauważyłem, że bloga nie czytam tylko ja i garstka znajomych, ale "znają" go i mnie zupełnie obcy mi ludzie. Poznałem ich całą masę - piwowarów domowych, sędziów piwnych, blogerów, birofilów, piwowarów "zawodowych", właścicieli knajp i po prostu fanów dobrego piwa... Najwięcej w tym temacie zawdzięczam na pewno Słoniowi, więc dzięki Słoniu!

Nie zauważałem długo tylko tego, że blog z jednej z pasji stał się stylem życia. Dziś metaforyczne piwne podróże zmieniły się w faktyczne i jak najbardziej prawdziwe wyprawy. Gdzie i kiedy tylko mogę odwiedzam browary, knajpy, puby, festiwale... Zauważyłem też rzecz paradoksalną - im bardziej rozwija się moja pasja, tym mniej piję. Powód jest prosty, nie zdarza mi się już wypić 8 mocnych Okocimów jak niegdyś, gdy ilość była ważniejsza niż cokolwiek innego. Rzadko zdarza mi się pić piwo bezrefleksyjnie, nie zrobić zdjęcia, nie zapisać wrażeń. Oczywiście nie zawsze piję dobre piwa, ale na pewno robię to znacznie bardziej świadomie.

Czuję niemałą satysfakcję z tego, jak funkcjonuje blog po czterech latach. Czytelników wyraźnie przybywa, przybywa dzięki temu nowych znajomych, czasem nawet ktoś da mi piwo, abym sobie je wypił. Najbardziej jestem jednak dumny z tych osób, które nawróciłem na drogę dobrego piwa. Swoją pedagogiczną misję będę prowadził dalej, zachęcając do "lepszego picia", wskazując ciekawe piwa i promując kulturę spożywania go. W końcu z wykształcenia i zawodu jestem pedagogiem.

Gdyby cztery lata temu ktoś mi powiedział, że tak to będzie wyglądało, to postukałbym się w głowę. Dziś świętuję cztery lata bloga (może przy okazji okrągłej piątki zrobię sobie huczną imprezę?). Życzę sobie tylko i wyłącznie czasu na pisanie, bo to jedyna rzecz, której mi notorycznie brakuje. Czytelnikom życzę miłego czytania i odkrywania piwnego podróżnika w sobie. Wszystkiego najlepszego Piwny Podróżniku!

Ostatni festiwal piwa, na którym byłem, czyli krakowski Craft Beerweek, jedno spotkanie na nim z Tomaszem z Brzeska, którego oczywiście pozdrawiam, a następnie rozmowa z nim drogą elektroniczną skłoniły mnie do napisania tego krótkiego wpisu. Pewności nabrałem po rozmowie z Danielem, kolegą z Sosnowca, który przez telefon powiedział mi, że sam na Silesia Beer Fest nie pojedzie. 

A właściwie dlaczego? - ja się pytam.

Możesz jechać z żoną, mężem, dzieckiem (no ale to nie do końca ma sens, bo lepiej skupić się na piwie), dziewczyną, chłopakiem, przyjacielem, koleżanką... Ale zawsze wtedy są jakieś problemy...

Oto przed Wami pięć powodów, dla których znacznie lepiej jechać na festiwal piwa samemu.

W bieżącym roku Browar Jan Olbracht z Piotrkowa Trybunalskiego przypuścił zmasowany atak na podniebienia i gardła fanów lepszego piwa w naszym kraju. Warzą tu swoje piwa panowie z Kraftwerku oraz Piwoteki, a w ramach własnej twórczości nowofalowej browar wprowadził linię piw o wspólnej nazwie - Piotrek z Bagien. Z racji braku innego pomysłu uporządkowałem wypite ramach tej serii piwa alfabetycznie, a na koniec pozostawiłem jedno piwo, które tu już było. Są więc kolejno: American Amber Ale, Belgian Blond Ale, Belgian IPA, Brown IPA, Summer Ale i American IPA. Jedynym piwem nierewolucyjnym jest więc belgijski blond i najciekawsze jest, jak sobie dał radę w starciu ze wszechobecnymi chmielami zza wielkiej słonej wody.

Bracka Jesień w 2015 roku to wydarzenie bez dwóch zdań udane. Przez dwa dni w Cieszynie działo się całkiem sporo, ludzi przewinęło się więcej niż się spodziewałem, a i samo miasto po raz kolejny sprawdziło się jako idealne na festiwale (Nowe Horyzonty, Kino na Granicy, Wakacyjne Kadry, Święto Herbaty). W takim 30 tysięcznym miasteczku, w którym przejście z jednego krańca na drugi trwa 30 minut, festiwal nie ginie, nie gubi się i zwyczajnie robi wrażenie. Na czym polega jednak cieszyński festiwal piwa? Jak się ma do innych tego typu wydarzeń? Czy Bracka sprostała podświadomym oczekiwaniom, której pojawiły się wobec niej po likwidacji żywieckich Birofilów? Dla kogo to święto?

Tuż obok Cieszyna znajduje się przemysłowy Trzyniec z XIX wieczną przeogromną hutą żelaza, która powstała ciut wcześniej niż Browar Zamkowy i za sprawą tych samych Habsburgów. Jadąc z podzielonego Olzą miasta, mijamy najpierw hutę, zostawiając ją po prawej, potem przecinamy sam Trzyniec kierując się na Jabłonków i dojeżdżamy w ten sposób do skrętu na Karpentną, dzielnicę Trzyńca. Tam w ciekawych przyrody okolicznościach położony jest Minipivovar Třinec Karpentná.

...oraz gdy będziesz odpoczywać po piciu piwa. A także 3 rzeczy, które zrobią towarzysze nie chcąc patrzeć na Twoją pijącą twarz.

Bracka Jesień. Cieszyńskie święto piwa. W piątek i sobotę (1 i 2 września) Browar Zamkowy Cieszyn otworzy swe podwoje dla jego miłośników. Będzie można zwiedzić browar, napić się wielu piw na alei piw świata, porozmawiać z piwowarami domowymi, sprawdzić jak smakują ich wyroby czy posłuchać prelekcji związanych z piwem (mają być znani i lubiani Kopyr, Małe Piwko, Piwolucja czy Jerry Brewery oraz Dominik Szczodry - piwowar z Browaru Zamkowego).

Co jednak mają robić osoby średnio zainteresowane piwem, takie które przyjeżdżają do Cieszyna towarzysząc piwnym freakom? Czym się zająć, gdy taki towarzysz urżnie się w trupa i postanowi spędzić popołudnie lagerując swoje ciało w cieniu budynku? Gdzie udać się zanim wleje w siebie upragnione osiem piw i nie będzie w stanie stać? Co zrobić, gdy na kranie braknie ulubionego porteru, a wszystkie risy już wypróbowane? Gdzie najlepiej przewietrzyć głowę, aby móc z czystym sumieniem wrócić do radosnej konsumpcji? W których miejscach najsmaczniej wbijać swoje zęby w jadło?

Dziś wielopak podwójny. Po dwa piwa z trzech browarów. Aż dwa browary debiutują na blogu, co jest dosyć wyraźnym odzwierciedleniem tendencji na polskim rynku piwnym. Nowe browary powstają co chwilę i chyba nie tylko ja mam problem z pochytaniem wszystkich. Są więc dwa piwa z Browaru Nepomucen, dwa piwa ze znanej i lubianej Radugi oraz dwa z Browaru Waszczukowe. Ogólnie rzecz biorąc jest całkiem nie najgorzej.

W sobotni wieczór odbyło się w Mikołowie (miasto na Śląsku tuż na południe od Katowic) wąsate kranoprzejęcie i zarazem premiera najnowszego piwa z serii #zwąsem - Salvadora. Zaprosił mnie na wydarzenie Marcin Ostajewski, szara eminencja Wąsosza, ex-główny technolog obecnie wspierający działania browaru. Marcin to bardzo pozytywny i sympatyczny ziomek, więc postanowiłem wsiąść do międzynarodowego pociągu i szybko znaleźć się w mieście, gdzie hejtuje się mieszkańców Sosnowca, Somalii, Sudanu, a nawet - jak się okazuje - Chrzanowa. Dziś krótko o tym małym wydarzeniu...

Są takie momenty, w których całkiem zapominam o tym, że Sosnowiec jest piwną pustynią. Nie myślę o tym, nie przejmuję się. Cieszę się bliskością Piwnego Dworca w Czeladzi, świetnymi knajpami (Browariat, Kontynuacja, Absurdalna) w Katowicach, które są przecież rzut beretem od mojego siedliska, świecącą nieopodal lampką nadziei pod postacią Starej Pogoni. Czasem jednak nie daje mi spokoju myśl, że brak dostępu do dobrego piwa w dużym mieście to nie jest normalna rzecz. Takim kopniakiem była wizyta w Wodzisławiu Śląskim, o którego istnieniu do 30 roku życia pewnie bym nie wiedział, gdyby nie było tam niegdyś pierwszoligowej Odry. Ot miasto jakich wiele na Śląsku, nie wyróżniające się zupełnie niczym. Mieszka tam pięć (!!!) razy mniej ludzi niż w Sosnowcu, a mają pub, w którym na kranach są piwa kraftowe. Ten lokal to Z innej beczki i tam was dziś zabieram.

Jak już pisałem wcześniej nazbierało mi się materiału na wpisy, także na wielopaki, więc po kolei odgruzowuję się spod zawalonych gigabajtów danych, które przygniotły wysłużonego Canona. Tym razem wyjątkowo smakowity wpis złożony z całkiem świeżych, stojących na co najmniej dobrym poziomie piw, choć jest i łyżka dziegciu. Na blogu debiutują dwa browary kontraktowe warzące swoje piwa w Szczyrzycu, jest jedna śląska kooperacja, jeden solidny powrót i dwa piwa z Krakowa, z których jedno wyszło, a drugie nie wyszło.

Jadąc z Cieszyna na zachód dojeżdżamy do wsi Kaczyce, a w jej centrum odbijamy w lewo w stronę granicy. Po je przekroczeniu, co poznamy jedynie po delikatnie zwężonej drodze, pozostaje nam rzut beretem do Karviny i znajdującej się przy ul. Polskiej Restauracji Ovečka. W niej właśnie znajduje się Pivovar Larische. 

Wielopak porządkami na karcie pamięci wymuszony, chęcią posegregowania zdjęć, zamieszanie wprowadzający do z góry ustalonej kolejności. Jednak potrzebny, bowiem pokazujący kilka zjawisk. Są zjawiska pozytywne i są też negatywne. Tylko dwa piwa, które chętnie bym powtórzył. Dwa ostatnie wypite we wspaniałych, wakacyjnych okolicznościach przyrody. Niepowtarzalnych. Jednak nawet one nie uratowały tych piw.

Fabrica Rara to piwna inicjatywa z Cieszyna, pod którą podpisują się (na butelkach nawet dosłownie) dwaj piwowarzy domowi - Michał Kochaniewicz i Paweł Fiedor. To właśnie im przeszkodziłem w pracy wpraszając się w sobotnie przedpołudnie na zwiedzanie browaru, w którym działają oraz na rozmowę.

Dosyć szybko zapraszam na kolejny wielopak, a co najmniej trzy kiszą się w przygotowaniu. Tak to jest, gdy ma się nieco więcej czasu na wyskoki na piwo. Tym razem praktycznie za jednym wyjściem do pubu uzbierałem materiał na cały wpis. Praktycznie, bowiem jedno piwo piłem już jakiś czas temu, ale bardzo mi smakowało, więc szkoda byłoby go nie wspomnieć. To wyjątkowo smakowity wielopak. Świeży i soczysty.

Tym razem zapraszam na mieszany sześciopak, w którego galimatiasie zagnieździły się cztery nowości, jedno nienowe już piwo, którego jeszcze nie miałem przyjemności (to nieprzypadkowy zwrot językowy) próbować i jedno piwo warzone na zamówienie dla restauracji, ale co ciekawe jest to AIPA. Okazuje się, że to już moja siódma paczka z piwem różnorakim i muszę zacząć je numerować, choćby dla samego siebie. Dlaczego? Otóż - myśląc o tym wpisie - znalazłem dwa foldery z jeszcze nieopublikowanymi wpisami dotyczącymi różnych piw. Dwa - dwanaście nieopisanych piw, tak suchych, że nawet jeśli ktoś jeszcze je ma, to już na pewno po terminie. Dla porządku i własnego spokoju muszę sobie tym paczkom nadawać numery. Piwa poukładałem w kolejności picia.

Raz na jakiś czas rodowita jaworznianka Kinga wraca w swe rodzinne strony i raz na jakiś czas przywozi jakieś norweskie smakołyki. Końcem lipca też wróciła, ale niespodziankę zrobiła mi dopiero Ania - jej siostra, gdy już właściwie o tym zapomniałem. Byłem przekonany, że tym razem nie udało się kupić nic ciekawego, ale na szczęście bardzo się myliłem. Oto kolejne dwa piwa z browaru Haandbryggeriet, które zostały spożyte w pięknych okolicznościach przyrody sosnowieckiego pojezierza. 

Z Bieszczadów w moje rejony można wracać dwiema drogami i obie są piwnie obiecujące. Można jechać przez Duklę, ale tamtejszy browar jeszcze nie do końca chętnie gości wędrowców. Można jechać też przez Rzeszów, gdzie stoi pomnik w kształcie kobiecych genitaliów oraz zlokalizowany jest Stary Browar Rzeszowski. Wybraliśmy tę drugą opcję skuszeni waginą. Choć browarem trochę bardziej. Okazało się to strzałem w dziesiątkę co najmniej z dwóch powodów. Jakich? Trzeba czytać.

Sosnowiec to specyficzne miasto... Tak mógłby zaczynać się każdy tekst dotyczący stolicy Zagłębia Dąbrowskiego. Dlaczego więc ten miałby się zacząć inaczej? Dawno temu miał powstać tekst będący swoistym przewodnikiem dla początkujących miłośników kraftu - takich, którzy podejmują trud i wysiłek znalezienia dobrego piwa w mieście. Lokale otwierają się, zyskują renomę, zaczynają być lubiane, a potem nagle znikają... Tak było. Dzisiejszy przewodnik mogę z czystym sumieniem ograniczyć do jednego miejsca, gdzie w Sosnowcu można napić się piwa rzemieślniczego. Mówię o Starej Pogoni - Pijalni Piwa, która znajduje się w mojej dzielnicy (Pogoń) - pół rzutu beretem od mojego zamczyska. Ale najpierw opis rzeczywistości i gorzkie żale.

Tym razem zabieram Was w trzy bardzo ciekawe i godne polecenia miejsca we Wrocławiu. Być może nie są one najfajniejsze, najlepsze i najciekawsze, ale to może ocenić tylko Wrocławianin. One są świetne z perspektywy mojej - turysty. Gościa, który przyjeżdża do Wrocka na dwa dni i nie ma szansy zobaczyć ośmiu, dziesięciu czy piętnastu knajpek. Co ciekawe tylko jedno z tych trzech jest miejscem piwnym, ale i to nie stricte. Jest tu jedna kawiarnia oraz miejsce z hamburgerami. Jako że do każdego trafiłem poprzez polecankę, więc może być tak, że są to miejsca dobrze znane, kultowe i w ogóle... Tak czy siak zapraszam!

Marek Krajewski i jego powieści osadzone w Breslau z początku ubiegłego wieku, balansujące między fajną atrakcją turystyczną i kiczem wszędobylskie krasnoludki, festiwal Nowe Horyzonty "skradziony" z kochanego Cieszyna, zoo i "Z kamerą wśród zwierząt", Panorama Racławicka, Hala Stulecia, gdzie słuchałem Ijn Mejdn i poznałem Frontside, mosty... No właśnie, symbolem Wrocławia są bez wątpienia genialne konstrukcje przerzucone przez liczne kanały. Zupełnie nowym skojarzeniem dla Wrocławia będą browary - do końca roku będzie ich już pięć. Wśród nich Browar Stu Mostów!

Dziś ponownie zabieram Was na Psie Pole. Zwiedzimy browar, zerkniemy na jego zaplecze, poznamy założyciela i oczywiście spróbujemy doskonałego piwa.

U wrót Bieszczadów, w miejscu gdzie graniczą one z Pogórzem Przemyskim, znajduje się przepięknie zlokalizowany Browar Ursa Maior. Uherce Mineralne to wieś położona na Wielkiej Pętli Bieszczadzkiej, całkiem niedaleko Jeziora Solińskiego. Dla mnie centralnym punktem miejscowości jest Browar Ursa Maior, który jest częścią Centrum Wielkiej Niedźwiedzicy - centrum sztuki, kreatywności i designu. Znajdują się tam sala koncertowa, sklep z rękodzielniczymi pamiątkami z Bieszczadów (Esencja Karpat), galeria i oczywiście browar z wyszynkiem. Miejsce mnie bardzo zaskoczyło i zachwyciło.

Dziś zabieram Was na niepowtarzalne zwiedzanie jeszcze nieotwartego, chociaż będącego już na ukończeniu, wrocławskiego Browaru Prost. Data planowanego otwarcia już minęła, lecz w dalszym ciągu trwa nierówna walka z urzędami i ostatnie prace wykończeniowe. Całkiem niedługo, bo na wrzesień, wszystko ma być gotowe. Macie więc okazję zobaczyć jeszcze nieodkurzone sale restauracji, serce browaru, w którym do tej pory gotowano jedynie wodę oraz potężne zaplecze. Poznacie sprawców zamieszania, ich motywacje, najbliższe plany i wizję rozwoju. Warto poczytać, bowiem szykuje się bardzo fajne miejsce.

Sosnowiec to specyficzne miejsce. Nie tylko dlatego, że mieszkają tu znienawidzeni przez Hanysów Gorole, wszak oni mieszkają wszędzie poza Śląskiem. Nie tylko dlatego, że to miasto mało przyczepnych kocyków. Sosnowiec ma złą prasę i źle się kojarzy głównie dlatego, że warto bić dużego. Nikt bowiem się nie śmieje z także zagłębiowskich Czeladzi, Będzina, Dąbrowy czy Zawiercia. Ale w Sosnowcu naprawdę panuje specyficzna atmosfera i charakterystyczny sposób myślenia. Wiem o czym mówię, z małą (aczkolwiek dającą orzeźwienie i perspektywę) przerwą na studia mieszkam tu już 33 lata, prawie. Dlaczego się żalę? Otóż sosnowieccy radni doszli do wniosku, że mieszkańcy miasta nie potrafią kulturalnie zachowywać się przy piciu alkoholu... Już rozwijam.

W Sosnowcu po ostatnich wyborach prezydenckich coś zaczyna drgać. Betonowy poprzednik został strącony z cokołu i mam nadzieję, że popadnie w polityczny niebyt. W ramach rozwoju kultury pojawiła się niedawno inicjatywa "Lokal na kulturę", w ramach której miasto miało by udostępnić lokale na warunkach preferencyjnych ludziom z pomysłem (stowarzyszeniom, fundacjom, prywatnym galeriom, teatrom - ludziom prowadzącym szeroko rozumianą działalność kulturalną). Pomysł świetny w mieście, które musi - także w sferze kultury - konkurować z potężnymi Katowicami (dla nieznających specyfiki tłumaczę - pociąg z centrum jednego miasta do centrum drugiego miasta jedzie 10 min). 

Radni jednak w swej mądrości doszli do wniosku, że nie będzie można w tych lokalach sprzedawać alkoholu, bo "tam, gdzie jest alkohol nie ma kultury", a obiekty będą musiały się utrzymać z handlu wodą mineralną i sokami. Jakim trzeba być kretynem, aby spożywanie alkoholu kojarzyć z chamstwem. Jakim trzeba być ograniczonym, aby uważać że każdy kto pije alkohol sprzecza się, bije, niszczy i rozrabia. Przykładów koegzystencji alkoholu i kultury dokoła jest tak wiele, że nawet nie chce mi się drążyć.

Żyjemy w obłudnym świecie, gdzie alkohol jest dostępny dla każdego, o każdej godzinie, na każdej stacji benzynowej, gdzie przecież pojawiają się w założeniu tylko kierowcy. Staramy się więc (my jako społeczeństwo) piętnować alkohol i wmawiać młodym, że jest niezdrowy, pijąc go jednocześnie na co dzień i od święta. Radując się z nim, bawiąc z nim, świętując z nim, obchodząc z nim, wznosząc nim toast, celebrując z nim i nawet smucąc się z nim.

Zamiast skorzystać z tej niebywałej szansy, dzięki której można by się kulturalnie napić alkoholu towarzyszącemu jakiemuś wydarzeniu, nauczyć społeczeństwo, że piwo to nie tylko Bar u Rycha, gdzie o strzała w paszczę łatwiej niż o setkę, że wino to nie tylko poranni podwładni spod nocnego ("kierownik poratuje złotóweczką"), że można grzecznie napić się i niekoniecznie upić. Że społeczeństwo to nie tylko żul-Wipler, czy pijany podróżnik Hofman, najlepiej zakazać. ZAKAZAĆ!

W tym samym czasie pijana młodzież kibolska demoluje przejeżdżający tramwaj w ramach "radości" po awansie Zagłębia. Inni w ten sam dzień pobiją kierowcę, który zwraca uwagę na zbyt głośne zachowanie. To wszystko w ramach meczu i stadionu, na którym nie wolno pić. Oni dostaną wkrótce nowy stadion, aby urządzać tam bydlęce pojedynki słowne. Czy to też w ramach "Lokalu na kulturę"? Zamiast skupić się na wyłapywaniu i odpowiednim karaniu buractwa, lepiej zakazać wszystkim!

Jeśli nie nauczymy młodych kulturalnego i odpowiedzialnego korzystania z alkoholu, to będąc dorosłymi nie będą tego potrafić. Tyle w temacie. 

Choć nie. Możemy dalej udawać, że picie alkoholu to zło samo w sobie, przymykać oczy, odwracać wzrok, oszukiwać sami siebie i wszystkich dokoła, dając alkohol każdemu na wyciągnięcie ręki. 

Jeżeli włodarze chcą, by każdy człowiek na poziomie uciekał z Sosnowca za każdym rodzajem kultury, jak ja za dobrym piwem, to zabrońmy łączyć tych dwóch aspektów. Lepszej recepty nie ma.

Tytuł jest cytatem z artykułu przeczytanego dziś tu. Na szczęście jest tam jedno pozytywne zdanie: "...program „Lokal na Kulturę” wprowadzany będzie zarządzeniem prezydenta, może on, ale nie musi brać pod uwagę opinii radnych". Nie bierz. Głosowałem na Ciebie.

A wy Radni pieprznijcie się cegłówką w głowę i zacznijcie abstynencję od siebie.

Gdyby ktoś dwa lata temu zasugerował mi, że z własnej woli pojadę na wycieczkę do Zawiercia, kazałbym mu się rozpędzić i uderzyć mocno głową o ścianę. To jedno z tych miast, o których nigdy bym nie słyszał, gdyby nie przechodziła tamtędy Centralna Magistrala Kolejowa, czy droga na Jędrzejów, rodzinne miasto mojej mamy. Gdybym jednak powiedział, że w Zawierciu nie ma nic ciekawego, skłamałbym. Przy wspomnianej drodze, tu gdzie na podwyższeniu spoczywa wrak Miga 15, znajduje się Karczma i Stacha. Przytulona jest do Browaru na Jurze, miejsca bez wątpienia wartego odwiedzenia. Poniżej napiszę z jakiego powodu, choć chyba nie trzeba być Wróżem Maciejem, by się tego domyślić.

Początkowo delikatnie martwiłem się o dojazd z dworca do browaru, ale na miejscu okazało się, że nie będę musiał korzystać z jedynego autobusu komunikacji miejskiej w stronę Ogrodzieńca, bowiem "akurat" nie jedzie. Trzy kilometry w piękną pogodę to nawet nie rozgrzewka przed spacerem i już po chwili dotarliśmy na miejsce.

Browar na Jurze stał się szerzej znany po tym, jak zaczęła tam warzyć swoje piwa Pinta, przez co może on uchodzić za forpocztę piwnej rewolucji w naszym kraju. Jednak jeszcze wcześniej słynął z warzenia Zawiercia Czekoladowego, które nie było piwem czekoladowym, ale doskonałym stoutem. Przez dobre dwa lata warzenia tam Pinty piwna rewolucja nie dotykała specjalnie piw zawierciańskich, ale na szczęście w pewnym momencie dostrzeżono potencjał nowej fali. To browar o mocach produkcyjnych porównywalnych z np. Gościszewem, więc potencjał jest bardzo duży. Musiałem zobaczyć to na własne oczy.

To co ujrzałem początkowo sprawiło, że chciałem odwrócić się na pięcie i uciec, gdzie pieprz rośnie. Mam wrażenie, że budynek Karczmy to koszmarny sen architekta, wynik suto zakrapianej imprezy, na której studenci architektury prześcigają się w projektowaniu kiczowatego obiektu. Nie będę się starał tego opisywać, bo na architekturze się nie znam, a poczucie estetyki sprawia, że palce wykręcają mi się w stawach. Jeden obraz przemówi lepiej niż tysiąc słów.

W środku jest właściwie analogicznie. Połączenie wiejskiej chaty, domku myśliwskiego oraz średniowiecznego zamczyska. Dla mnie nie ma w tym uroku. Na szczęście tu, gdzie zaczynają się minusy karczmy i browaru, także się kończą. 

Od razu wspomnę, że nie udało mi się wleźć do browaru. Mam nauczkę i następnym razem się umówię, ale wtedy nie będzie to tak spontaniczny wyjazd. 

W Karczmie u Stacha warto zjeść. Za niewielkie pieniądze obżarliśmy się srogo. Ja oczywiście nieśmiertelnym plackiem z gulaszem, którego smak zahaczał o perfekcję. Wiem, co mówię. Jestem ich wielkim miłośnikiem. Katarzyna zajadała się sznyclem (ja go chętnie dokończyłem zresztą), który był bardzo kruchy i delikatny. Z takim podkładem należało przejść do spożywania właściwego, szczególnie że był to dzień premiery Szatańskiej OBelgi.

Katarzyna nie wielbłąd i pić musi, co było dla mnie jedyną okazją do spróbowania już nie najnowszego wynalazku Browaru na Jurze, czyli Jurajskiego Jabłko-Mięta. Sam tego piwa nigdy bym nie kupił, ale - może już to zauważyłeś - nazwałem to piwem! Tak, bo mimo wyraźnego smaku jabłkowego z mocną nutą mięty, to wciąż smakuje jak piwo! Jabłko-Mięta rewelacyjnie gasi pragnienie i smakuje dwadzieścia razy lepiej niż Lech Szandi, którym z braku laku gasiłem pragnienie na ubiegłorocznym Przystanku Woodstock. Chyba nie piłem lepszego piwa smakowego, choć może po prostu teraz nie pamiętam. Kobietom polecam spróbować, mężczyznom polecam nie skreślać z góry.

Szatańska oBelga to belgian golden strong ale i zarówno złocista barwa, jak i 9% alkoholu mówią, że to nie jest żadna przesada. Jako miłośnik mocnych belgów stwierdzam krótko: ZAJEBIOZA! W piwie dominują intensywne aromaty kwiatowe i słodowe zaznaczające się wyraźnym toffi. Lekka drożdżowość wsparta jest delikatną kolendrą. W posmaku majaczą owoce egzotyczne wynikające z dodania chmielu Galaxy na zimno. Ani ja, ani znacznie bardziej wyczulona Katarzyna nie zauważyliśmy nuty alkoholowej. Piwo jest pełne, gęste, pijalne i bardzo smaczne! Uwaga, może być zdradliwe!



Jurajskie z Ostropestem to już niestety nie to samo piwo co na początku, a może to ja zbyt dobrze go wspominam? Sprawdza się jako solidny pils, ale ten przecież ma mieć chmiel amerykański i ostropest. Nie pieni się jakoś specjalnie, ale wygląda całkiem nieźle. Najbardziej kuleje aromat, w którym nowofalowość jest tylko ledwie zaznaczona. W smaku profil przechyla się w stronę słodową, z niewielką ziołowością. Ot do wypicia, nic więcej. W gorący dzień gasi pragnienie.




Jurajskie Porter potwierdził moją niedawną tezę, że to najlepszy porter w Polsce (jednego jeszcze nie piłem). Jest bosko aksamitny, delikatny i kremowy. Mocno słodowy smak to przede wszystkim paloność, ale także karmel, toffi i lukrecja. Są też, podobnie jak w zapachu, rodzynki. Aromat ma charakter wzmacnianego wina. Absolutnie przepyszne! Na osobną wzmiankę zasługuje piękna etykieta. Szczególnie podobają mi się mors i znaczek "nigdy nie jeżdżę po alkoholu". Jeśli nie kojarzysz, jak on tam wygląda, to koniecznie kup butelkę! Cieszę się, że Browar na Jurze stopniowo rezygnuje z poprzedniej linii etykiet, która była mocno archaiczna. Teraz jest rewelacyjnie.

Już w domu, oglądając pierwszą potyczkę Polski z Iranem w Lidze Światowej, obaliłem Koźlaka, który do tej pory jakoś omijał moją zagrodę. Mieszanka bursztynowego i brunatnego koloru prezentuje się nieźle w szkle. Dominuje w nim zapach karmelu oraz skórki chleba. Jest słodko. Nie jakoś zalepiająco, bo słodowość jest skontrowana lekką goryczą, ale nieco zbyt jak dla mnie. Alkohol zbyt szybko pojawił się w smaku, przez co piwo stało się ciężkie i długo się z nim męczyłem.


Pod względem piwa i jedzenia Karczma u Stacha i Browar na Jurze to bardzo przyjemne miejsce. Gdybym był zawiercianinem, to z pewnością często bym tam gościł i kończył wieczór pysznym porterem. Liczę, że browar jeszcze odważniej wejdzie w piwną rewolucję. Czas na zawiercian imperial stout!