Wracam do Anglii. Blisko dwutygodniowy urlop spędziliśmy w ciekawej okolicy hrabstwa Lancashire. Mieszkaliśmy w Heysham, słynącym z elektrowni atomowej i mieszkającego tam Tysona Fury (nie dostałem strzała znikąd). Heysham leży obok bardzo znanego niegdyś ośrodka wypoczynkowego Morecambe. To tam przez całe lata wybierano Miss Anglii. To musiały być niełatwe wybory, gdy nie było tam Polek, Rosjanek, Litwinek, Łotyszek, Ukrainek... Dziś, choć miasto przeżywa trudne czasy, to jest typowym angielskim miasteczkiem, ale o nim będzie innym razem. Warto wspomnieć jeszcze o sąsiednim Lancaster, historyczną i obecną siedzibą królowej Anglii. W takich oto historycznych rejonach przyszło nam wypoczywać i pić piwo.

Dziś zabieram was do klasycznego angielskiego pubu. Takiego najbardziej tru. Pomimo tego, że znajduje się przy samej promenadzie, tuż nad morzem i zaraz przy powyższym pomniku, to nie rzuca się w oczy i nie wyróżnia. Wciśnięta między inne kamienica pokryta białą elewacją z dużym lecz skromnym napisem The Royal Bar nie przyciągnęłaby mojego wzroku, gdyby nie potykacz z napisem "cask ale". To tych dwóch słów, wymiennie z "real ale", szukałem szwendając się po północy Anglii.

U kresu ubiegłego wieku na hasło holenderska piątka powiedziałbym jednym tchem: "Gullit, Rijkaard, van Basten, Koeman, Bergkamp". Szczególnie pierwsze trio robiło na mnie wielkie wrażenie na początku mojej przygody z futbolem. Dziś to tylko wspomnienia, tamtejsza piłka tkwi w solidnym kryzysie, a mnie kraina tulipanów kojarzy się bardziej z piwem. Dziś pięć piw z dwóch bardzo znanych holenderskich browarów - De Molen i Brouwerij 't Ij. 

Pierwszy browar to oczywiście mocarze: barleywine, imperialny stout i imperialne IPA, a drugi to AIPA i tripel. Warto eksplorować holenderskie klimaty?

W ramach systematycznego odwlekania powrotu do Anglii, zdjęć, wspomnień i tamtejszych piw, zapraszam na kolejny Wielopak. Korzystam z czasu na pisanie jak tylko mogę, ponieważ wiem, że on zaraz może się skończyć. Motywuje mnie jednak to, że tematów jest mnóstwo i regularnie przybywają. 

Kolejny wykopaliskowy Wielopak składa się z piw takich browarów jak: Tattooed Beer, Birbant, Raduga, Jan OlbrachtRzemieślniczy, Setka i Piwoteka.

Kiedy po całym tygodniu pracy człowiek musi jeszcze w sobotę jechać do Cieszyna (nie żebym nie lubił i narzekał) na szychtę, to musi to odreagować w górach. O 14:00 byłem w domu, a chwilę po 15:00 przecinaliśmy szarą wstęgę trasy S1 kierując się na Żywiec, by stamtąd odbić w stronę Korbielowa. Naszym celem była Sopotnia Wielka, a górską destynacją Pilsko. Nigdy wcześniej nie wchodziłem na nie z Sopotni, ba, nigdy w tej miejscowości nie byłem. Piwa także zabrałem ciekawe i nic nie mogło mi zepsuć tego weekendu. Niemniej jednak coś starało się wielce.

Zapraszam więc do przeczytania o Schronisku na Hali Miziowej, Pilsku, piwsku i Hali Rysiance. Jak sądzicie, który element był najsłabszy w tym zestawie?

Nieopodal Bolkowa i Nowych Rochowic, gdzie mieści się Browar Roch (klik!), znajduje się miejsce, które znacznie bardziej utkwiło mi w pamięci. Zostajemy w tych samych okolicach i jedziemy do Janowic Wielkich położonych u stóp Rudaw Janowickich. Od 2015 roku funkcjonuje tam Browar Miedzianka. Jadąc ze Skalnika, najwyższego szczytu Rudaw, mija się ciemne szczyty, równiutkie pola uprawne i zielone łąki. Droga wije się wśród pagórków i malutkich miejscowości, które z pewnością pamiętają znacznie lepsze czasy. Browar pojawia się nagle, właściwie wyrasta z niczego. Gdy później siedzieliśmy na rozświetlonym tarasie, dokoła nie było nic, tylko góry.

Miedzianka to dziś malutka wieś, ale ma za sobą bogatą (w przenośni i dosłownie) historię. Przez ponad 800 lat kwitło tu górnictwo, przynosząc mieszkańcom dobrobyt. To samo górnictwo przyczyniło się do upadku Miedzianki. Komuna niszczyła wszystko co mogła, a za sprawą dzikiego wydobycia uranu i szkód górniczych przyczyniła się do zagłady Miedzianki. W 1972 roku z powodu groźby kolejnych zawałów zaczęto wysiedlać ludność miejscowości i wyburzać budynki. Nie udało się jednak zetrzeć Miedzianki z kart historii. W Miedziance jak w każdym bogatym mieście działał znany browar, który przez lata przyciągał do miasteczka turystów swoim "Złotem Kupferbergu". Czy znalazł godnego następcę?

...i Hala Łabowska. Wreszcie zabieram was w Beskid Sądecki. Piszę wreszcie, ponieważ już troszkę czasu minęło, od naszej wycieczki tam. Wakacyjnego upalnego poranka dwa pojazdy przecinały Beskid Sądecki na pół, pędząc na południe malowniczym przełomem Popradu, którego perełką jest miejscowość Rytro. Nie dość, że znajdują się tu ruiny perfekcyjnie zlokalizowanego zamku, to jeszcze przez tę miejscowość przechodzi GSB, czyli Główny Szlak Beskidzki (czerwony szlak łączy Ustroń z Wołosatem, ma blisko 500 km. i jest najdłuższym szlakiem w polskich górach). Naszym celem jest wieś Wierchomla Wielka z zabytkową połemkowską cerkwią. Parking obok niej jest idealnym miejscem na porzucenie samochodów i poszukiwanie piwnych szczytów.

Przy poprzednim Wielopaku "pochwaliłem się", że mógłbym takie paczki wrzucać na bloga co tydzień. I co? Okazuje się, że od poprzedniego mijają właśnie dwa miesiące. Na szczęście wszystko można wytłumaczyć brakiem czasu i intensywnymi wakacjami. Nawet bez zrzucania zdjęć z karty aparatu mam wypite trzy Wielopaki, które tylko czekają na ubranie w słowa i wystrojenie w fotoszopa. No ale są jeszcze browary, które ostatnio licznie odwiedzałem, góry na których piwnie szczytowałem i brytyjskie puby. Postaram się jednak przygotować co tydzień paczkę, aby piwa, które się tam pojawiają, nie były tylko ulotnym wspomnieniem.

Dziś browar Faktoria, Inne Beczki, Wąsosz (wreszcie znalazłem zdjęcia tego piwa!), Golem, Jan Olbracht (rzemieślniczy) i Waszczukowe. Myślicie, że do czegoś warto będzie wrócić?

W ubiegłą sobotę (17.09.) uwarzyliśmy Bloggera. Na zaproszenie Brokreacji w Szczyrzyckim Browarze Cysterskim Gryf stawiła się prawdziwa parszywa dwudziestka, aby uwarzyć piwo, obfotografować i nagrać to, obśmiać wszystko i zobaczyć jak to jest robić piwo w komercyjnym browarze. 

Piwo zostało zaprojektowane przez Was - czytelników blogów wszelakich. To Wy za pomocą udziału w ankietach publikowanych przez około czterdziestu blogerów decydowaliście o ekstrakcie początkowym piwa, użytych słodach, pochodzeniu chmielu, drożdżach oraz dodatkach. Jak było zobaczycie poniżej, a co z tego wyjdzie zobaczymy wszyscy już całkiem niedługo.

Nagroda za najlepsze piwo miesiąca nie umarła, przeszła w wakacyjny stan hibernacji. W czerwcu nie było czego podsumowywać, bowiem ukazał się jeden wpis, w którym opisywałem rynkowe piwa. Lipiec i sierpień przyniosły za to masę podróży, wyjazdów w góry i wszystkich innych, które starałem się w miarę na bieżąco wam przedstawiać. We wrześniu "roztopiłem się bezmyślnie w otoczeniu" i postanowiłem wybrać najlepsze piwo ostatnich miesięcy. Nazwałem to Wakacje 2016 i tak jest dobrze.

Wizyta w Browarze Roch była jedną wielką niewiadomą i od niego właśnie wolałem na wszelki wypadek rozpocząć swoje sudeckie piwne wojaże. Dlaczego niewiadomą? Ano dlatego, że skontaktowanie się z kimkolwiek w browarze okazało się karkołomne - ani mail, ani facebook, ani telefon. Brak mi było konkretnych i pewnych informacji, czy miejsce w ogóle jest otwarte i czy można je zobaczyć. Różne osoby pisały mi, że zobaczenie Rocha może nic być takie łatwe. Mi się częściowo udało. 

Wszystkie moje dotychczasowe kontakty z piwem norweskim zawdzięczam prezentom. Różne miłe osoby będąc na północy Europy przywoziły mi mniejsze i większe podarki. Tak spróbowałem Nogne O, tak wypiłem Haandbryggeriet i tak poznałem mojego faworyta - Aegir Bryggeri. Stało się to gdy zobaczyłem na zdjęciach, jak wygląda browar. Zobaczcie sobie sami. Trafiły do mnie przepiękne, śliskie etykiety z uśmiechniętym wikingiem, ale przede wszystkim zasmakowało mi piwo. Dzisiejsze trzy piwa przyjechały do mnie za sprawą siostry, która z mężem wybrała się na daleką północ na roadtrippin'. Okazało się, że wystarczy powiedzieć: "kup coś z uśmiechniętym wikingiem" i nie trzeba nic więcej dodawać. Dzięki siora, wiem że to nie tania zabawa!

To miała być pierwsza relacja z Cieszyna. Kiedy w niedzielę rano wracałem z Brackiej Jesieni, głowa tętniła mi głównie od miłych wspomnień. Układałem sobie, co przy popołudniowej kawie napiszę na swoim blogu. Nie wziąłem tylko pod uwagę, że ból gardła, który męczył mnie od rana, to nie lekkie przewianie, a cholerna angina, która rozłożyła mnie totalnie na kilkanaście dni. Zamiast skończyć pisać przed popołudniowym grillem i niespodziewaną wtopą z Kazachstanem poległem, a przez kolejny tydzień idealnie nadawałem się roli w Walking Dead. Tym samym jest to prawdopodobnie ostatnie już wspomnienie cieszyńskiego zakończenia lata.