Mam na myśli oczywiście chmielową szyszkę. Mokra, świeża chmielowa szyszka została bowiem użyta do chmielenia najnowszego piwa olsztyńskiego Browaru Kormoran - PLON. Z racji tego, że jest to wyłącznie polski chmiel gatunku Sybilla, a świeżutka szyszunia pochodzi z polskich plantacji, sam Kormoran rozwija tę nazwę. Więc PL is ON.

Butelka olsztyńskiego PLONu dokonała skoku na bungee z wieży RTV, której czubek stanowi najwyżej położony stały punkt w całych Sudetach, przetrwała i dała się wypić. Gdzie zabrałem PLON? O co w ogóle chodzi z mokrą szyszką? I jak smakuje samo piwo? Trzeba poczytać.

"Śrup, to jesta kóń co to nie
wiedzieć na wiela jest stary, cołki
dzień ciągnie helę z pyrkami

za gorstke siana i tytkę haferfloków."

Jeśli Ty też nie wiesz, o co chodzi, to oznacza, iż nie jesteś z Poznania. Śrup to stary koń, co to ciągnie wóz z ziemniakami, w zamian za siano i - to najważniejsze - torbę płatków owsianych. 

Śrup to najnowsze - siódme - piwo ze stajni Browaru Szałpiw, o którym do tej pory jedynie wspominałem, a więc jest okazja napisać coś więcej. Styl został określony jako cascadian dark ale, a więc inaczej mówiąc black ipa. Nie ukrywam, że CDA brzmi jednak bardziej romantycznie. 

Dlaczego nie każdy widzi? Bo Szałpiw zrobi(ł) tego na tyle mało, że nie wypiją go wszyscy miłośnicy piwa, a już na pewno nie spotkamy Śrupa przez przypadek, ale o tym innym razem.

Byłem w tym roku w Bieszczadach, było to zimą. Było zimno, śnieżnie, mroźnie, był dupolot z Małej Rawki, była Bacówka pod Rawkami, było przecieranie szlaku na połoninę w śniegu do połowy uda, była widoczność na 2 metry.

Wielka Rawka zimowo...

Nie było jeszcze działającego browaru w Uhercach Mineralnych. Obecnie już jest, ale czasu nie ma na to, by na własnej skórze poczuć jesień bieszczadzką. No ale skoro ja nie mogę jechać w Biesy, to może one przyjadą do mnie? 

Ha! Udało się! Czyż nie piękny to widok? Może nie tak cudny jak Dwernik Kamień o poranku, czy delikatna mgiełka unosząca się nad Sanem w Krywem, ale i tak urzeka wspaniałą kolorystyką. 

To dwa pierwsze piwa z browaru Ursa Maior, czyli Ursa z Połoniny i Royzbawiony. 

Co to ta Ursa i jak smakowały piwa? Zapraszam!

Piwny Blog Day 2.0 za nami i przyznam się szczerze, że na początku miałem napisać kolejną relację ze spotkania, ale po 1 stronie stwierdziłem, że nawet mnie się tego nie będzie chciało czytać. Większość postawionych pierwszego dnia tez do MNIE nie trafia i ogólnie rzecz biorąc mam je tam, skąd wychodzi świstak. W rzyci. Spotkanie było jednak bardzo cenne, bo kilka rzeczy było warte zapamiętania i wziąłem sobie je do serca. Ten tekst to po części relacja z tego co się działo, po części moje wrażenia, ale także polemika z pewnymi tezami, które pojawiły się w toku „obrad”.

Tytuł wpisu wyjątkowo podchwytliwy, bo oczywiście nie opisuję rodzimego, zupełnie pozbawionego smaku lagera (którego nam niespasteryzują, która to czynność jest najczęściej kojarzona z ekskomunikowaniem, wystrzeleniem na orbitę Saturna albo kastracją), ale słowacki browar restauracyjny o nazwie Kastelán.

Minipivovar Kastelán został odkryty całkiem i zupełnie przez przypadek, bo planowaliśmy w drodze powrotnej zajechać gdzie indziej na nowy irlandzki porter. Oczywiście czujne oko nie mogło nie zauważyć napisu minipivovar, więc siłą rzeczy zatrzymać się musieliśmy.

Jesienna niedziela to wspaniały dzień na górską wędrówkę. A cóż można zabrać w pełne nieprawdopodobnych barw góry, jeśli nie jedno z ulubionych piw. Droga do położonej u stóp Wielkiego Chocza Valaskiej Dubovy nie była krótka, ale minęła szybko na planowaniu, o jakie piwne miejsca zahaczymy w drodze powrotnej. Szczyt Wielkiego Chocza sięga 1611 m. n.p.m. i rozciąga się z niego niesamowity widok na: Pilsko i Babią Górę, Tatry Zachodnie, a za nimi Wysokie, Tatry Niżne, Wielką Fatrę, Szypską Fatrę, najbardziej majestatyczną Małą Fatrę, z wyróżniającym się Wielkim Rozsutcem i (zamykając okrąg) zachodni Beskid Wysoki (trudno zgadnąć, która góra mogła być Wielką Raczą, ale tego dnia z pewnością było ją widać). Słońce prażyło, wiatru praktycznie nie było, istna sielanka, której mogło dopełnić piwo.

Tego dnia w góry zabrałem jedno z najciekawszych piwnych wydarzeń 2012 roku (2. debiut roku, 2. piwo roku i 1. piwo ciemne górnej fermentacji powyżej 13° Blg - wszystko oczywiście w plebiscycie browar.biz., wciąż jedynym sensownym w Polsce), które nie dość że nic nie straciło, to wciąż zyskuje.

O stoucie jako stylu piwa pisałem już kilka razy (wszystkie posty, w których się on pojawia wyświetlą się, gdy klikniesz na ten tekst). Tym razem, za sprawą sklepu na Mariackiej w Katowicach, wpadł mi w łapy szczególny typ stoutu - stout czekoladowy. Stout czekoladowy to specyficzna odmiana stoutu, czasem określana jako słodki stout, której cechą charakterystyczną są aromat i smak czekolady. W ramionach mych znalazł się Organic Chocolate Stout z angielskiego browaru Samuel Smith. 

Byłem bardzo, ale to bardzo ciekaw, co będzie w środku.

Stanowczo zbyt długo odwlekło się w czasie opublikowanie tego wpisu, bo już miesiąc minął od mojego powrotu ze wschodu, a słowem jeszcze nie pisnąłem, że nie byłem tylko na Białorusi, ale spędziłem jeszcze dwa cudowne dni w Wilnie, które jest rzut beretem od Mińska. Człowiek jeszcze dobrze nie rozsiądzie się w pociągu, a już ładują się celnicy - najpierw białoruscy, za chwilę litewscy i tuż po chwili wysiadamy w Wilnie. Gdy wyszedłem z dworca, to pomyślałem: "kuźwa, ale zadupie". Pierwsze chwile w stolicy Litwy to konstatacja, że chyba pociąg zatrzymał się w Sanoku, Rabce albo Kłodzku (bez obrazy tych pięknych miejsc). Najbliższe okolice dworca bardziej przypominają Skoczów niż europejską stolicę. Ale już położone 10 min piechotką na północ Stare Miasto robi ogromne wrażenie, a dopiero wdrapanie się na Górę Giedymina pozwala dostrzec wielkość Wilna.