Czyli nalot Czechów na polskie gardła... Kolejnymi piwami dostępnymi w browarze restauracyjnymi Sachsenberg na Saskiej Kępie w Czeskim Cieszynie są zdegustowane we wtorek California Pale Ale, które mi nie podeszło, z powodu śladowych ilości cytrusów i niezbyt lekkiego charakteru, oraz RAF India Pale Ale. To drugie dostałem na wynos, po tym jak uchylone drzwi na pełne piwa zaplecze wessały mnie, jak włosi makaron. To właśnie IPA postanowiłem tu przybliżyć, bo ta smakowała mi wyjątkowo lana, a wersja butelkowa jedynie trochę ustępuje jej pola.

Jakie IPA warzyli czescy piloci pod skrzydłami RAF? Zapraszam dalej!

Tym razem klasyczny prezent, który za sprawą czytającej bloga Justyny (pozdrawiam!!!) przyjechał do mnie prosto z Lwowa. Ukraińskie piwo Czarne (Czorne, ponoć tak się czyta te pogańskie bukwy) z Pierwszej Prywatnej Browarni, czyli działającego od 2004 roku browaru we Lwowie. Nie wiem czego się spodziewałem, bo kompletnie nic nie rozumiem po radziecku, ale z grubsza przypomina to porter bałtycki.

Lambic, charakterystyczny dla Belgii styl piwny, niejedno ma imię. Zawdzięczające swój smak dzikim drożdżom piwo jest warzone na wiele sposobów. Spotkamy więc lambiki niemieszane (w wersji starej, refermentowanej w butelkach, które pije się po 3 latach leżakowania, ale też całkiem młode - podawane po sześciu miesiącach), lambiki będące efektem mieszania młodych i starych lambików - tzw gueuze, czy lambiki owocowe - jeden z nich opisałem tu, a innym przykładem lambika owocowego są tzw. kriek - lambiki wiśniowe). 

A dziś mamy...

... Gueuze (czyt. gyyze - oczywiście z grubsza) od Lindemansa. 

O co chodzi z tym gueuze? Jakie jest to Gueuze? I jak mi było w trakcie spożywania? Czytaj dalej :-)

Vintage ale, stare ale, tradycyjne ale... Wiele nazw na określenie stylu piwnego, którego nie da się zbyt łatwo scharakteryzować. Do tej pory nie było mi dane spróbować ani jednego tradycyjnego ale. Po powrocie z żywieckiego festiwalu nastąpiło moje kolejne piwne rozdziewiczenie. Wszystko za sprawą zakupionego tam i przytachanego do domu Smugglers Vintage Ale z kornwalijskiego browaru St. Austell.

Czym jest tradycyjne ale i jak smakuje Smugglers? Zapraszam do czytania!

13 czerwca tuż po pracy wyruszyłem na swoją coroczną pielgrzymkę, moją Mekką jest Żywiec i odbywający się tam doroczny Festiwal Birofilia 2013. Niegdysiejsza giełda birofilów przekształciła się w ogromne święto piwowarów domowych, rzemieślniczych i restauracyjnych oraz miłośników złotego trunku. Ja wybrałem się po raz 4. Jeszcze bardziej świadomy, jeszcze bardziej zakręcony na punkcie piwa. Te kilka lat to ogrom poznanych smaków i spora wiedza, która niedługo mam nadzieję przełoży się na praktykę. 

Czy było warto? Czy mi się podobało? W sumie wiadomo, ale warto przeczytać i obejrzeć zdjęcia...

Dobre uczynki wracają do nas po stokroć. Tym razem drobna przysługa zaowocowała podarunkiem w postaci fantastycznie zapowiadającego się piwa z Norwegii. Optymizm mój został spotęgowany dwoma faktami. Po pierwsze to piwo w klasycznym stylu India Pale Ale (mało rozumiem z norweskiego ale amerikanske brzmi prawie jak u nas - czyżby to jednak była AIPA?). Po drugie uwarzone zostało w browarze, z którego piwo na blogu już kiedyś opisałem i wspominam je bardziej niż miło (kliknij, by się tam przenieść)! 

Po ogromnym sukcesie Kormorana, jakim było wprowadzenie na rynek bardzo ciepło przyjętego Weizenbocka (koźlaka pszenicznego), olsztyński browar w ramach swoich Podróży Kormorana postanowił zawędrować w rejony, do tej pory odwiedzane przez browary rzemieślnicze. Podróżnik-smakosz tym razem ląduje u brzegów Stanów Zjednoczonych, by tam skosztować najbardziej charakterystycznego amerykańskiego piwa. Na etykiecie kultowość tego stylu piwnego zestawiona jest z rozpoznawalnością nowojorskich taksówek, Statui Wolności, Wodospadu Niagara czy jazzu z St. Louis. Stylem, z którym postanowił się zmierzyć Browar Kormoran, jest American IPA, czyli północnoamerykańska wariacja na temat stylu Indian Pale Ale. 

Czy Podróże Kormorana mogą z czystym sumieniem stanąć w szranki z Atakiem Chmielu (piwo roku 2011*) i Rowing Jackiem (piwo roku 2012*)? Czy jest to piwo smaczne?

Zlokalizowany na północy Kalifornii browar Sierra Nevada jest uznawany za jeden z najbardziej wpływowych w rozwoju amerykańskiego piwowarstwa rzemieślniczego, obok między innymi Browaru Anchor, który zasługuje na osobny wpis (jest już od roku zaległy, więc bez nowego bodźca się nie obejdzie). Ichni Sierra Nevada Pale Ale jest drugim najlepiej sprzedającym się piwem rzemieślniczym w USA. Piwo to zauważyłem w rękach i paszczach bohaterów filmów i seriali, więc coś jest na rzeczy. Sierra Nevada ma swój stały asortyment, warzy też piwa sezonowe oraz specjalne. Ja zakupiłem do celów degustacyjnych i porównawczych przedstawiciela żelaznej, całorocznej piątki.

Torpedo Extra IPA to przedstawiciel najpopularniejszego obecnie stylu w piwowarstwie rzemieślniczym, będącego swoistą ikoną piwnej rewolucji. Trudno uciec od nazywania zmian rewolucją, bo choćby na polskim rynku piwnym ostatni rok był znacznie więcej niż ewolucją. Styl to India Pale Ale - tu w swej amerykańskiej odmianie, którą my nazywamy American India Pale Ale (przedstawicielem był opisywany przeze mnie Punk IPA z BrewDoga i Kuguar od Widawy i Kopyra). Amerykańska od europejskiej IPA różni się zastosowaniem w procesie chmielenia amerykańskich odmian chmielu.

Jaki to ma skutek? Jak smakuje to piwo?

Do tej pory z Piwnymi Podróżami gościłem w dwóch klasztorach Trapistów. "Odwiedziłem" Rochefort oraz Opactwo Scourmont w miasteczku Chimay. Dzięki Najcudowniejszej Karolinie Świata przybyły do mnie kolejne belgijskie smakołyki (jak wczoraj opisany Lambic Pecheresse). Dziś ugoszczę więc trzeci smakowo poznany klasztor Trapistów - Westmalle. Sam nie wiem, jak to się stało, że nie opisałem jeszcze wielbionego przeze mnie Orvala. Jest cel najbliższych zakupów.

Dziś Westmalle Dubbel. Następnym razem jego mocniejszy brat.

Kuszące kształty zmysłowej blondynki zalotnie zachęcają do sięgnięcia po to niecodzienne dla nas piwo. Belgijski brzoskwiniowy Pecheresse należy do bardzo nietypowego stylu piwnego - lambic (czyt. lambik). Dzisiejszy bohater to owoc rzemieślniczej pracy piwowarów z położonego we Vlazenbeek, nieopodal Brukseli, Browaru Lindemans.

Czym różni się lambic od innych stylów piwa? Skąd się wywodzi? I najważniejsze: jak smakuje? O tym w dalszej części wpisu.

/Degustowane piwo pojawiło się w mojej szufladzie za sprawą kuzynki Karoliny, której oczywiście bardzo dziękuję i czekam na jeszcze...:-)/