Browar Piwoteka dołączył do czołówki polskiego kraftu już jakiś czas temu, ale wciąż nie zwalnia tempa. Niczym załoga statku Enterprise eksploruje obszary nieznane lub zapomniane. Odważnie sięga po nietypowe składniki i ochoczo kooperuje z innymi browarami. Poszczególnym piwom poświęciłem do tej pory dwa osobne wpisy - oto pierwszy (klik!), a to drugi (klik!), ale były też degustacje w Wielopakach. Symbolem Piwoteki chyba na długo pozostanie Ucho od Śledzia uwarzone z dodatkiem właśnie śledzi, ale wśród nietypowych piw było takie z wodorostami, drugie polskie (ale pierwsze sensownie dostępne) gose (piwo słone), piwo chociebuskie, gotlandsdricke, a wśród klasycznych: brown porter, porter bałtycki i koźlak pszeniczny. 

Dziś kolejna dawka piw, także nietypowych i niespotykanych. Są też dwie kooperacje: z Beerbros i z Antybrowarem. Piwoteka walczy o miano najbardziej kreatywnego browaru, a jej pomysłodawca - Marek Puta to prawdziwy pomysłowy Dobromir polskiej sceny piwnej.

Wielopak jest takim tworem, który na dobrą sprawę mógłby pojawiać się na blogu raz w tygodniu. Aby tak się działo, nie muszę wcale więcej spożywać, piję wystarczająco. Muszę mieć więcej czasu na stukanie palcami w klawiaturę. Wakacje są takim okresem, w którym mogę robić to z częstotliwością Najmana klepiącego w matę. Póki co robię wszystko, by nie podsumowywać swoich wakacji w Anglii. Po trosze dlatego, że układam sobie wszystko w głowie, a częściowo nie chcę jeszcze w pełni stamtąd wracać.

Dziś na blogu pięć piw nie tylko dla mnie nowych i jedno, które bardzo dobrze wspominam z festiwalu spod Krakowa i koniecznie chciałem odświeżyć w dzień upalny. Kolejno są: Browar Maryensztadt, dwukrotnie Browar Kaszubski Bytów, Artezan, Gentleman i Faktoria. Niespodzianek brak.

Bielsko-Biała może się pochwalić jednym z najciekawszych rynków w województwie śląskim. Zabytkowa zabudowa datowana jest tu na XVII-XVIII wiek, ale rynek w tym kształcie istnieje już od wieku XII. Dzisiejszy wysoko położony rynek stanowi bardzo urokliwą przeciwwagę dla mającego większe znaczenie Placu Chrobrego. Kiedy skończymy się już zachwycać barokowo-klasycystyczną architekturą, neorenesansowymi niuansami czy noebarokowo-modernistycznym wykończeniem elewacji, możemy przyjrzeć się charakterystycznym dla rynku podcieniom, a w szczególności tym chmielowym.

Chmielowe Podcienia to bielski multitap serwujący piwa rzemieślnicze. Moje ostatnie włóczenie się po Bielsku nie mogło ominąć tej, wtedy jeszcze obcej mi knajpki. Jak było?

Dlaczego by jej nie powtórzyć, zobaczyć co się zmieniło i gdzie, wszak przybyło nam znakomitych piw na rynku - powiedziałem sam do siebie niczym rasowy czubek i zacząłem działać. Najpierw więc odnalazłem spis browarów z podziałem na województwa - tu służy browar biz, a ja zdałem sobie sprawę z tego, że zalogowałem się dopiero drugi, może trzeci raz w tym roku. Uzbrojony w listę rozpocząłem przekopywanie serwisu Ratebeer, w tym momencie skupiającego największą liczbę ocen polskich piw, aby znaleźć najwyżej ocenione piwa w poszczególnych województwach. A co dalej?

Po okresie posuchy wróciłem do regularnego pisania, mam nadzieję, że u czytelników nie nastąpi przesyt, zanim przejdę do błąkania się po angielskich pubach. W międzyczasie dzieje się sporo ciekawych rzeczy, a ja będę się starał z całych sił mojej wątroby na bieżąco opisywać przelewane litry. Dziś wielopak częściowo przed urlopowy, a częściowo po-, a na dysku gnieżdżą się już kolejne paczki piw.

Dziś mamy piwo z Browaru Wrężel, jedną Babę Jagę, dwa małe piwa z Browaru Profesja, Jana Olbrachta oraz jedno z browaru Fabrica Rara.

Gdy miesiąc temu jechałem na chwilę do Warszawy, miałem tylko jeden plan. Odwiedzić jakieś miejsce, w którym jeszcze nie byłem. W ten oto sposób trafiłem do pubu położonego najbliżej od mojego hostelu - firmowej  knajpy BrewDoga. Nie miałem ze sobą aparatu, a zdjęcia robiłem - patrząc na ich jakość - moim łokciem. Wypić nie mogłem za wiele, bo chciałem być rano świeżutki jak koszule Chajzera Starszego. Nie mniej jednak miejscówka zrobiła na mnie całkiem miłe wrażenie, a ja spróbowałem czterech piw browaru, którego znałem tylko z tego, że zrobił w BrewDogu Warszawa kranoprzejęcie. Jest to okazja, by browar nieco poznać i napisać o nim. Jeśli ktoś nie zna tej inicjatywy (jak ja wcześniej), to może się zaskoczyć.

Fajnie jest pisać o dobrych i ciekawych piwach. Nie mam konieczności dodatkowego motywowania się do tego, nie szukam innych zajęć byle tylko nie pisać o czymś, co mi nie smakowało, nie odkładam tego na wieczne jutro. W ten bowiem sposób przepadło mi już wiele piw i miejsc i pewnie już do nich nie wrócę. W takiej sytuacji jest jednak inaczej. Nie dość że piwa przyszły do mnie niespodziewanie drogą pocztową, to jeszcze smaki zaskoczyły mnie niebywale i na odwrót. To piwo, po którym spodziewałem się najwięcej, nie sprawiło mi takiej frajdy jak piwa, które początkowo potraktowałem lekce. 

Zapraszam na trzy piwa z puckiego Browaru Spółdzielczego, w którym byłem niecały rok temu (klik!). Jedno z nich w pełni autorskie, jedno uwarzone w kooperacji z Browarem Hopkins, a jedno w kooperacji z Browarem Gzub. Pewnie już się domyślacie, na które szczególnie warto się połaszczyć.

W połowie czerwca, z okazji pewnego ważnego dla mnie wydarzenia, otrzymałem w prezencie dziesięć piw z Browaru Dukla. Mogę więc z czystym sumieniem napisać, że wpis powstał we współpracy. Współpracy z moją ciocią. Jakoś tak się przyjęło, że ludzie pytają mnie o alkohol nader często. Z jednej strony świetnie się czuję uchodząc za specjalistę, ale często pojawia się konstatacja, że to jednak alkohol, a ja postrzegany jestem jako naczelny ochlaptus. Nic to, już dawno zrobiłem z tego swój atut. No więc z pobytu w sanatorium dzwoni do mnie razu pewnego ciocia z pytaniem o to, gdzie w okolicy można kupić dobre piwo. Jako że dużo chodziłem po górach, a na lekcjach geografii nie rysowałem kutasów w zeszytach i nie kimałem na ławce, musiałem tylko odpalić mapy i sprawdzić odległość Iwonicza Zdroju od Dukli, o której od razu pomyślałem, a przez którą przejeżdżałem w ubiegłym roku. Odległość to w zasadzie żadna, w linii prostej kilka kilometrów. Ciocia wskazówkę przyjęła do wiadomości, a mnie w ramach niespodzianki dostarczyła dziesięć piw z Browaru Dukla, zakupionych jak się okazało w sympatycznej Tawernie pod Piratem (przez półtora roku nie doczekała się swego wpisu na blogu).

Dziesięciu piw nie dałbym rady wypić sam, przynajmniej za jednym posiedzeniem, a chciałem butelkami jeszcze kogoś uszczęśliwić. Oczywisty dość wybór padł na Gosię i Daniela. Sprzeciwów nie zauważyłem. Po udanym biforze w katowickich knajpach zaczął się Wielki Test Dukli.

W styczniu tego roku zaprezentowałem na blogu gdyński browar kontraktowy Hopkins (klik!). W czasie ośmiu miesięcy swojego warzenia wypuścił dwadzieścia piw spod znaku tajemniczego psa-detektywa. Dużo. Otwarty został także zapowiadany firmowy pub w Gdyni. Trudno mi jednak zarzucać browarowi tzw. biegunkę premier, ponieważ spora część tych piw zaciekawiła choćby samym stylem (foreign extra stout z suską sechlońską, whisky "spalone kable" stout czy najświeższa eksploracja ulubionych przeze mnie obszarów belgijskich). 

Dziś zapraszam na przegląd dziewięciu piw Browaru Hopkins - dopadłem Outsidera, wracam kontrolnie do Transfuzji, a ponad to są: Mowa Cieni, Golden State, Mississippi, Biohazard, Nightcall, Maori i Angelene, a kolejne już niecierpliwią się na karcie pamięci aparatu oraz w lodówce. Czy to rzeczywiście biegunka czy przemyślane receptury? O tym dzisiejszy wpis.

Bytom to jedno z najbardziej zdegradowanych, zniszczonych, zapuszczonych i zrujnowanych miast Górnego Śląska, a być może i całej Polski. Pofałdowane drogi, odrapane kamienice, ich okopcone elewacje, wszech panujące mrok i przygnębienie. Nawet rynek tego starego, obecnie 175 tysięcznego, miasta robi smutne wrażenie, prawdopodobnie przygotowując miasto do zostania polskim Gotham City. Ilekroć przejeżdżałem tędy, a biegnie tędy swego czasu świetna trasa 94, czułem się przytłoczony, zmięty i wypluty, chciałem jak najszybciej być gdzie indziej. Nawet Chorzów i Zabrze jawią się przyjaźnie, gdy człowiek przez chwilę poogląda Bytom. Czyż jednak nie każde miasto zasługuje na własny browar? Z tego założenia wyszedł właściciel Piwnicy Gawronów, browaru restauracyjnego znajdującego się przy samym bytomskim rynku.