W 1999 roku został założony w londyńskim Greenwich, nieopodal Tamizy, browar Meantime, który postawił sobie za cel przywrócenie dziedzictwa piwowarskiego londyńczykom, które zostało odebrane im przez podłe koncerny, zalewające rynek bezsmakowymi lagerami. Nazwa browaru została zapożyczona ze słynnego i obowiązującego do lat 70. czasu GMT (Greenwich Mean Time), czyli czasu obowiązującego na południku zerowym, który został niegdyś zaadoptowany na świecie jako uniwersalny. Przez kilkanaście lat browar z powodzeniem realizował swoje postanowienia, dzięki czemu ich piwa są rozpoznawane na świecie, nie tylko dzięki pięknym butelkom.

Niektórzy, mimo fatalnego zdjęcia, domyślają się, że w moje spragnione łapki wpadło nic innego tylko india pale ale z londyńskiego browaru. Chociaż zdecydowanie bardziej znany jest ich porter, to mam nadzieję, że IPA mu nie ustępuje. 

A jak smakowała?

W maju 2013 roku, a więc całkiem niedawno, na rynku pojawiły się pierwsze piwa nowego browaru rzemieślniczego, o pięknej nazwie Pracownia Piwa. To mały browar zlokalizowany w podkrakowskiej Modlniczce, założony przez dwóch piwowarów domowych: Tomka Rogaczewskiego i Marka Bakalarskiego oraz Martę Osadkowską. Miałem przyjemność pomęczyć zmęczonego Tomasza R. licznymi pytaniami na Festiwalu Birofilia, a także po raz pierwszy skosztować piw, które zrobiły na mnie bardzo dobre wrażenie. Od tamtego czasu nowe piwa pojawiły się, ale w ilościach tak niewielkich, że nie dotarły na Śląsk. Dopiero gdy ja kosztowałem wszystkich specjałów Pracowni w Warszawskich wielokranach, chroma siostra została wysłana do Krakowa z tajną misją zakupienia czego tylko znajdzie.

Udało jej się przywieźć dwie butelki piwa Hey Now. Co to jest, skąd ta nazwa i jak smakuje? Zapraszam!

Pierwszy weekend sierpnia miałem ogromną przyjemność spędzić w Warszawie. Nie mogłem sobie oczywiście odmówić wyruszenia na warszawski szlak piwny, który kusi licznymi kranami oraz piwami, których nie można napić się na Śląsku (nie wspominając już o Zagłębiu). Na szczęście nie dane mi było odwiedzić wszystkich knajp szlaku, dzięki czemu mam większą motywację, by wrócić szybciutko do stolicy.


"Na pewno coś piłem i na pewno coś paliłem". A co? A gdzie? O tym w dalszej części. Zapraszam.

Jakiś czas temu wśród kilku piw, będących w stałym asortymencie sklepu Biedronka, pojawiło się czeskie piwo Bohemia Regent (u mnie ciemny, ponoć gdzie indziej jasny). Miała to być niezwykle odświeżająca bryza, w tym piwnie nudnym, jak bohaterowie Mody na sukces, dyskoncie. Czym się okazało tak ochoczo przywitane przeze mnie piwo, możecie przeczytać na poniższym zrzucie z fanpage'a (komentarz "tanio jak barszcz" nie odnosi się do tego piwa, ale do Bernarda Tmavego, którego Karolina kupiła w Pradze za 17 koron).

Ta sama Karolina zadzwoniła do mnie pewnego pracowitego dnia, że jest w miejscowości Třeboň na południu Czech i stoi w sklepiku w Browarze Regent. Wyczytała wszystko, co mieli, a ja złożyłem zamówienie. Wielkie, letnie pragnienie Wujka* przetrwała niestety tylko jedna butelka. Na szczęście dokładnie to samo piwo Bohemia Regent Tmavy, ale w mniejszej (i ładniejszej) butelce.

Jak smakowało to piwo? I skąd tytuł posta? Zapraszam!

Na koniec czerwca pojawił się na blogu wpis, który mylnie nazwałem Podsumowaniem, bo nim nie był. Był suplementem i ta nazwa pozostanie. Po co suplement? Ano po to, by nie przegapić interesujących piw, które zagościły w mym gardle. Piw, dla których brakło pełnoprawnego miejsca, bo nie były wystarczająco ciekawe, ale nie chciałbym ich zsyłać w niebyt, jak składek do ZUS (choć tu do słowa byt bardziej pasuje przedrostek od-).

Powyższe zdjęcie nie ma nic wspólnego z dzisiejszym postem. To zaginione (i odnalezione) i jedyne zdjęcie dwóch bardzo fajnych piw, które kiedyś miałem opisać, ale zgubiłem zdjęcie. Serdecznie je polecam, ale piłem rok temu, więc nie będę się silił na wrażenia. Do Browaru Anchor wrócę niechybnie.

Do czego jednak chciałbym wrócić na przełomie lipca i sierpnia? Zapraszam do czytania!