Czasami bywa tak, że w pewnym okresie czasu wypijam kilka (-naście) piw, z których w żaden sensowny sposób nie można zrobić wpisu o wspólnym motywie przewodnim. Albo każde z innego browaru, albo w zupełnie innym stylu i zestawianie ich byłoby próbą pisania wspólnego artykułu o sakralnej architekturze baroku w Świętej Lipce oraz utylitarnej śląskiego brutalizmu. Próby byłyby porównywalne do starań poprawy jakości polskiej kolei i spełzły na niczym jak detektywistyczna kariera Macierewicza. Pomysł wielopaka weekendowego jest stary niczym serwis joemonster, gdzie od lat w tej formie pojawiają się najlepsze dowcipy tygodnia. Niegdyś czytywałem je, ale moje poczucie humoru wyewoluowało w stronę znacznie bardziej skrajną, znacznie poza polityczną poprawność większości serwisów parających się rozrywką. Niemniej jednak pomysł sam w sobie jest dobry, stosowany przez innych, dobrych blogerów piwnych, a z kogo czerpać jeśli nie z lepszych od siebie. Pierwszy wielopak (po)weekendowy to sześć piw, ale tylko pięć browarów - jeden z różnym skutkiem załapał się z dwoma piwami. Poza tym jest jeden browar regionalny, jeden z absolutnym debiutem, jeden doświadczony ale z debiutanckim stylem i jeszcze jeden kontraktowiec jeszcze nie całkiem okrzepły na piwnej scenie. No to zaczynamy!

Tomasz Weekendowy czyli zmęczenie z piwem

20. listopada w gliwickim Mini Browarze MajEr odbyło się kolejne, trzecie już spotkanie z okazji premiery pierwszego piwa pierwszego browaru kontaktowego z Górnego Śląska - Kraftwerk. Browar z dumnej Silesii? Premiera na Śląsku? Oczywiście jako zagłębiowska piąta kolumna musiałem się tam pojawić, szczególnie że zostałem zaproszony. Gliwice kojarzą mi się wybitnie dobrze, ale nigdy do tej pory nie trafiłem do Majera, więc była to dodatkowo świetna okazja na małe zwiedzanie.

Piąteczek zaczął się wyśmienitą informacją, że w będzińskim Groszku pojawiły się dwa nowe polskie piwa wędzone. Pozostało mi tylko wpakować się do wozu i podjechać czem prędzej, aby inni fanatycy nie byli pierwsi. Moja przygoda z wędzonkami zaczęła się lata temu, a pierwsze wędzone piwo było prawdziwą Grubą Bertą - Doppelbock z Schlenkerli to piwo arcygenialne i jeden z najlepszych przedstawicieli na świecie. Wędzone piwa są warzone z użyciem słodów, które zostają poddane wędzeniu - istotne jest tu drewno (może to być też torf), którym się pali i które jest źródłem dymu, bowiem każde daje inne aromaty, smaki i posmaki. Najpopularniejsze są drewno dębowe i bukowe, ale może być to i jałowiec i jakieś drzewa owocowe. Picie takowych piw ma tę ciekawą właściwość, że w myślach przenosi nas do lasu, na ognisko, do wędzarni szynki, do Zakopanego, gdzie wypiekają się oscypki... Są to piwa z gatunku uwielbiasz je albo nienawidzisz.

Dwie nowości to oczywiście Darz Bór, będący częścią nowej polityki Browaru Gościszewo i nowej stylistyki etykiet, która dla mnie jest niesamowicie piękna. Graficy dali z siebie wszystko i mam nadzieję, że piwowar - Michał Saks - dopasował się do tego poziomu. Drugie piwo to piąta Podróż Kormorana z Browaru Kormoran i jest to Rauchbock, czyli wędzony koźlak. Jak było tym razem?

Poprzedni wpis był pierwszą częścią wędrówki po Antwerpii. Dziś spaceru ciąg dalszy. Po zwiedzeniu wszystkiego, co było do zwiedzenia przyszedł czas na kolejne wizyty w knajpkach oraz dalsze degustacje. Dziś będzie o barze legendarnym, drugim nie gorszym, lokalnym alkoholu mocnym i wreszcie o tym kocie.

Antwerpia. Z wizytą tam wiązała się pewna istotna obawa. Kilka osób, w tym jedna zupełnie przypadkowa w czasie piwnych zakupów w Brukseli, poinformowało mnie, że jest to jedyne miasto w Belgii, gdzie nie można spożywać alkoholu w miejscu publicznym. Hetram, nasz pierwszy host, ograniczył ten zakaz do okolic centrum, ale to wciąż bardzo duży obszar. Jak więc pić piwo w Antwerpii, skoro nie można na świeżym powietrzu? Gdzie się udać? Co zwiedzić? I dlaczego Antwerpia mi się podobała?

Na koniec domowa (ale wciąż w Antwerpii) degustacja dwóch piw z zacnej piwniczki Kristofa oraz mruczenie kota.