W centrum Katowic, tuż nieopodal skrzyżowania Francuskiej i Mariackiej, powstało miejsce dla piwnych wariatów. 

Pięciu pozytywnie zakręconych na punkcie piwa gości stworzyło Strefę Rzemieślniczego Piwa. Od pierwszej chwili spędzonej z nimi poczułem, że jest to miejsce ludzi z pasją. Pasją do warzenia i dzielenia się piwną radością. Filozofia jest prosta - sprzedawać ludziom dobre piwo. A o tym jakie to piwo i jak wygląda sam Browariat w dalszej części tekstu.

Dwudziestego pierwszego dnia września 2013 roku, na I Zagłębiowskiej Giełdzie Birofilów, miała miejsce oficjalna premiera Zagłębiowskiego Piwa. Powstało ono za sprawą kooperacji sosnowieckiego baru RINO, Śląskiego Klubu Birofilów, przy wsparciu Forum dla Zagłębia Dąbrowskiego, a uwarzono je w Browarze na Jurze. Uff... Skomplikowane? Nie. 

W czasie akcji promocyjnej, która poprzedziła wydarzenie, okazało się, że jest to takie "sprawdzanie rynku" i pomimo odwoływania się do tradycji browarniczych Zagłębia, nie jest to tradycyjna receptura, a dobrze znane piwoszom piwo. Do butelek zostało rozlane Jurajskie Jasne Pełne. Jest to takie małe robienie wody z mózgu. Co jednak z tego wyszło? Proszę dalej!

Przeciętna osoba, która nie jest miłośnikiem i znawcą alkoholi, zna podstawowe zasady, jakimi należy kierować się łącząc potrawy z winami. Wina uchodzą za napoje wykwintne, które w dobrym tonie jest pić do posiłków, a znajomość odpowiedniego ich dobierania to właściwie podstawa kulinarnego savoir-vivre'u. Ja nigdy nie będąc fanem wina, nawet zanim jeszcze zacząłem pić alkohol, skądinąd widziałem, że "czerwone do czerwonych mięs, a białe do ryb i drobiu". Oczywiście jest to znaczne uproszczenie skomplikowanych zasad, których łamanie może dać ciekawe efekty. Nikt nigdy jednak nie mówił o ciekawych możliwościach, jakie daje dobieranie odpowiednich stylów piwnych do poszczególnych posiłków. 

Wraz z moim zainteresowaniem piwem i ta kwestia musiała w końcu wypłynąć na wierzch. Im więcej lektur za mną, tym większa ciekawość, by empirycznie sprawdzić proponowane w nich zestawienia określonych dań z poszczególnymi stylami piwnymi. Po co?

Piwo staje się (stało?) napojem modnym, którego picie nie jest domeną ubogich finansowo studentów, robotników na budowie, górników w szynku po szychcie i miłośników grillowania, Przestał być tylko płynnym chlebem, zastępującym posiłki ludziom, którzy nie mają czasu jeść, a potrzebują w krótkim czasie uzupełnić kalorie. Tym samym piwo weszło na salony i zaczęło być zestawiane z potrawami tak, aby dzięki tym kombinacjom rozbudzać zmysły i byśmy mogli rozpływać się w smakowych ekscytacjach.

Guru kulinarno-piwnych eksperymentów, Garrett Oliver - amerykański piwowar, napisał: "Jeśli kochasz jedzenie, a znasz się tylko na winach, to jakbyś próbował rozpisać symfonię tylko na połowę instrumentów i z połową nut".

Dziś wraz z deserem wypłynę z na Wysp Brytyjskich.

Imperialne India Pale Ale to styl, o którym od pewnego czasu głośno, a będzie jeszcze głośniej. Nawet nie tyle za sprawą rewolucji, której nadrzędnym celem wydaje się być dostarczanie klientom jak najbardziej charakternych piw, co za sprawą Czesława Dziełaka. Jego Imperialne IPA zdobyło tytuł Grandchampiona 2013 roku na żywieckim Festiwalu Birofilia. Dzięki tej nagrodzie, to właśnie piwo uwarzone w oparciu o recepturę Pana Dziełaka zostanie dostarczone do sklepów i pubów całej Polski już w grudniu. Piwnym maniakom styl imperial IPA nie jest obcy (z rodzimych produktów mogliśmy spróbować już Imperium Atakuje z Pinty oraz Ox Bile z Hausta), ale każdy z nim nie obeznany będzie w szoku po spróbowaniu. Dlaczego? Ano dlatego, że są to piwa przepotężnie nachmielone. 

Aby opowiedzieć trochę o stylu potrzeba jednak dobrego przykładu. Ten grzecznie czekał w lodówce na swoją kolej. A jest to Halcyon z angielskiego browaru Thornbrigde.

Zapraszam do dalszej części tekstu, gdzie znajdziesz więcej informacji a imperialnych IPA, browarze Thronbridge oraz samym Halcyonie.

Pomysł spędzenia urlopu na Białorusi pojawił się całkiem nagle i gdy już zadomowił się w mojej głowie, nie chciał jej opuścić. Pomimo bliskości geograficznej, jest to na tyle egzotyczne miejsce, że wyjazdu nie mogłem sobie odmówić. Zaproszenie od mieszkającej tam i pracującej od pół roku Madzi, ciągnęło mnie ku nieznanemu. Sama Białoruś to straszliwie mało skojarzeń, a już niestety żadnego piwnego. Jedną przeszkodą stojącą na drodze piwnej podróży na wschód jest obowiązek wizowy, który na szczęście nie okazał się dotkliwy, bo otrzymałem wizę pozwalającą na dwukrotny wjazd na terytorium naszego sąsiada. Aby zobaczyć Mińsk oraz by móc pojechać do Wilna, a potem do Mińska wrócić.

Chęć wyjazdu zwielokrotniła sama Madzia, jadąc na wakacje do Polski i przywożąc dwa piwa oraz pyszną Chrzanówkę. Kiedy sierpień był w połowie, nastał czas (piwnej) podróży na dziki, w moim przekonaniu, wschód.

A jak było i co piłem, wszak potrzeba poznawcza była ogromna, w dalszej części...

Gdy tylko skończył się ostatni dzień pracy, zapakowałem się w puszkobus i wyruszyłem do Cieszyna, gdzie po raz piąty odbywa się święto piwa - Bracka Jesień. Tym bardziej się napaliłem, bo zapowiadano kilka piwnych premier, a sam musiałem nadrobić zaległości z ostatnich tygodni. Cieszyn przywitał mnie piękną, wczesnojesienną pogodą i po zmroku dotarłem na teren Browaru Zamkowego, gdzie tradycyjnie odbywa się impreza. Kogo można tu spotkać? 

No na przykład Panią Monikę (po lewej) i Panią Monikę (po prawej). Jedna z nich jest piwowarką w cieszyńskim Browarze Mieszczańskim, a druga menedżerką w Browarze Miejskim Bielitzer z Bielska Białej.

Jeśli to nie stanowi dobrej reklamy Brackiej Jesieni, to warto zauważyć, że nie daleko jest pełne delicji stoisko Browaru Krajcar, gdzie dobre piwo również serwuje urodziwa pani.

A co jeszcze można zobaczyć? I przede wszystkim co można wypić? Zapraszam dalej!